Starbucks, najsłynniejsza sieć kawiarni na świecie, w okresie od 19 do 23 kwietnia 2017r. miała w swoje ofercie  frappuccino z edycji limitowanej, poświęconej jednorożcom. Produkty z wizerunkiem tej bajkowej postaci zyskały w ciągu ostatnich kilku lat dużą popularność w mediach społecznościowych, nic więc dziwnego, że i Starbucks chciał z niej skorzystać. W efekcie, w ofercie Starbucksa pojawił  się  bajkowy napój w fantastycznej „ jednorożowcowej” kolorystyce . Niestety, okazało się że Starbucks nie był w swym pomyśle ani pierwszy ani oryginalny.  Już wcześniej bowiem powstała Unicorn Latte – autorski produkt niewielkiej nowojorskiej kawiarni  o nazwie The End, która wzbudziła sensację w mediach społecznościowych. The End stworzyła swoją kawę we współpracy z MontaukJuiceFactory. Oba podmioty zainwestowały ponad sześć miesięcy pracy w rozwój napoju i jego wygląd. Unicorn Latte składa się ze zdrowych i naturalnych składników, takich jak tłoczony na zimno sok imbirowy, sok z cytryny, daktyle i orzechy nerkowca oraz niebiesko-zielone algi zebrane z jeziora Oregon. The End rozpoczęła sprzedaż Unicorn Latte w grudniu 2016 r., już w styczniu 2017 roku zawnioskowała o udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy.

Kawiarnia The End utrzymuje, że Starbucks wypuścił swój napój z motywem jednorożca, aby zagrozić jej oryginalnemu produktowi. Ponieważ Starbucks jest znany praktycznie na całym świecie, zdaniem The End może to spowodować ryzyko konfuzji wśród klientów, a wręcz może doprowadzić do przekonania, że to mała nowojorska kawiarnia kopiuje produkt kawowego potentata. W rezultacie The End pozwała Starbucksa za naruszenie praw do znaku towarowego. The End domagała się 10 milionów dolarów odszkodowania.

Spór między kawiarniami został  zażegnany, jednakże informacja o ostatecznej wysokości odszkodowania nie została ujawniona.  

Dostęp do raju chce ograniczyć właściciel znaku towarowego telewizji Sky, brytyjska spółka British Sky Broadcasting Group. BSBG w ostatnich latach zablokowała już rejestracje znaków towarowych takich gigantów jak Skype (po 10 letniej batalii) czy Microsoft oferującego usługę ,,SkyDrive” (siłą rzeczy przemianowaną na ,,OneDrive”).

Tym razem przyszła pora na SkyKick - amerykańską spółkę oferującą usługę IT wspomagającą zarządzaniem danymi w chmurze. SkyKick w 2012 r. zarejestrowała swój znak towarowy, a w 2016 r. chcąc rozszerzyć ochronę poprzez dokonanie rejestracji międzynarodowej obejmującej także obszar Unii Europejskiej, spotkała się ze sprzeciwem BSBG.
W odpowiedzi, SkyKick podniosła ciekawą kwestię odnośnie nadchodzącej zmiany w Dyrektywie, która ma zostać implementowana do porządków krajowych do stycznia 2019 r. Zmiana dotyczy art. 12, na podstawie którego aktualnie prawo z rejestracji znaku towarowego nie uprawnia właściciela tego prawa do zabronienia osobie trzeciej używania znaku towarowego, jeśli stanowi on nazwisko lub adres tej osoby - dotyczy to zarówno osób fizycznych jak i prawnych. Na podstawie nowego brzmienia, od 2019 r. tylko osoby fizyczne będą mogły powołać się na to uprawnienie. Oznacza to, że właściciele znaków towarowych będą mogli skutecznie dochodzić zaprzestania używania znaku towarowego przez osoby prawne, których nazwy są tożsame z tym znakiem towarowym.

SkyKick określił zmianę jako naruszającą zasadę niedyskryminacji, prawo własności, równość wobec prawa oraz swobodę prowadzenia działalności gospodarczej. Wniosek spółki o rejestrację został odrzucony, jednak kwestia ta może zostać w przyszłości przekazana do Trybunału Sprawiedliwości.
Pomimo, że Unia Europejska słusznie uzasadnia tą zmianę występowaniem prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd co do handlowego źródła pochodzenia towarów lub usług, fakt, że za naruszenie unijnego znaku towarowego będzie uznawane używanie tego oznaczenia jako nazwy handlowej przez innego przedsiębiorcę, może spowodować wzmożoną aktywność przedsiębiorców i lawinę wniosków o zaprzestanie naruszeń…

Udzielenie przez odpowiedni urząd prawa ochronnego na znak towarowy nie wiąże się z samymi przywilejami. Oprócz zapłaty za uzyskanie monopolu na używanie danego oznaczenia, czy to słownego, czy też słowno-graficznego lub graficznego, w postaci uiszczenia opłat urzędowych, na właścicielu znaku spoczywa też inny obowiązek. Jest to obowiązek używania znaku towarowego. Zgodnie z przepisami, znak po rejestracji musi być rzeczywiście używany, a  więc nakładany na towary lub wykorzystywany w stosunku do usług, stosowany w materiałach sprzedażowych i reklamowych. Wymóg używania znaku towarowego ma na celu uniknięcie sytuacji, w której dany przedsiębiorca jedynie blokowałby dane oznaczenie, sam jednak z niego nie korzystając.

O konsekwencjach nieużywania swojego znaku towarowego przekonał się ostatnio producent luksusowych samochodów Ferrari. Ten koncern motoryzacyjny w ubiegłym miesiącu stracił w Niemczech znak towarowy „Testarossa”. Ferrari Testarossa zostało zaprezentowane podczas Autosalonu w Paryżu w 1984 r. Auto stało się bardzo popularne, choć pomimo wielu przeróbek mających przystosować je do torów wyścigowych, Ferrari Testarossa nigdy nie odniosło sukcesów podczas wyścigów. Mimo braku wygranych w wyścigach, nazwa ta spodobała się niemieckiej firmie Autec AG, która zgłosiła ją w niemieckim urzędzie patentowym jako znak towarowy, który miałby opatrywać  rowery oraz golarki elektryczne.

Ferrari wniosło sprzeciw wobec zgłoszenia tego znaku towarowego. Sprawa trafiła przed  sąd okręgowy w Düsseldorfie, który jednak sprzeciwu nie uznał.  Uzasadniając wyrok sąd zgodził się z podniesionym przez Autec zarzutem nieużywania przez Ferrari znaku towarowego. Sama spółka motoryzacyjna próbowała wykazać, że rzeczywiste używanie znaku miało miejsce w odniesieniu do usług serwisowych oraz naprawy i konserwacji samochodów, jak również do produkcji i sprzedaży części zamiennych do samochodów Ferrari Testarossa. Z tymi argumentami nie zgodził się niemiecki sąd, wskazując, że takie usługi rzeczywiście się odbywały, ale jedynie pod marką „Ferrari”, a nie „Ferrari Testarossa”. Wyrok nie jest jeszcze prawomocny.

W dniach 21 i 22 października 2010 r. Delta Lingerie dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszeń unijnych graficznych znaków towarowych. Jeden z nich zawierał element słowny „darjeeling” zapisany białymi literami i wpisany w prostokąt koloru jasnozielonego, drugi miał napis „darjeeling collection de lingerie” zapisany białymi literami i wpisany w prostokąt koloru jasnozielonego, a kolejne dwa to element słowny „darjeeling collection de lingerie” zapisany czarnymi literami na białym tle. Znaki zostały zgłoszone głównie dla bielizny.

7 kwietnia 2011 r. indyjska spółka The Tea Board, podmiot ustanowiony i uprawniony do zarządzania wytwarzaniem herbaty, wniosła sprzeciw wobec rejestracji tych znaków towarowych, oparty na słownym i graficznym znaku „DARJEELING”, obu zarejestrowanych dla herbaty. W czterech decyzjach Wydział Sprzeciwów oddalił sprzeciw, od czego The Tea Board wniosła odwołania. Indyjska spółka przedstawiła dowody wykazujące, że element słowny „darjeeling” stanowi chronione oznaczenie geograficzne dla herbaty. Izba Odwoławcza oddaliła odwołania. Stwierdziła ona, że wobec braku podobieństwa między towarami i usługami oznaczonymi kolidującymi ze sobą oznaczeniami nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd. Sprawa trafiła najpierw przed Sąd UE, a później przed Trybunał Sprawiedliwości, jako że Sąd również wskazał, że w niniejszym wypadku nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, ponieważ kolidujące ze sobą towary i usługi nie są ani identyczne, ani podobne.

Trybunał stwierdził, że o ile znak towarowy może spełniać inne funkcje niż funkcja wskazywania pochodzenia, które to funkcje także są godne ochrony przed naruszeniami ze strony osób trzecich, takie jak zapewnienie jakości towaru lub usługi oznaczonych znakiem, komunikacji, inwestycji lub reklamy, o tyle podstawową funkcją znaku towarowego pozostaje funkcja wskazywania pochodzenia. A zatem twierdzenie, zgodnie z którym podstawowa funkcja unijnego znaku wspólnego wymienionego polega na wskazywaniu pochodzenia geograficznego towarów lub usług oferowanych pod tym znakiem, jak chciała indyjska spółka, a nie na wskazywaniu ich pochodzenia handlowego, nie uwzględniałoby tej podstawowej funkcji.

Trybunał podkreślił też, że oznaczenia geograficzne z jednej strony oraz unijne znaki wspólne tworzone przez oznaczenia lub wskazówki mogące służyć w obrocie do wskazywania pochodzenia geograficznego towarów i usług z drugiej strony są oznaczeniami objętymi odrębnymi reżimami prawnymi i realizują odmienne cele. A zatem podczas gdy unijny znak towarowy jest oznaczeniem mającym na celu odróżnienie pochodzenia handlowego towarów lub usług, oznaczenie geograficzne jest nazwą określającą produkt jako pochodzący z określonego obszaru, którego określona jakość, renoma lub inna cecha charakterystyczna w głównej mierze wynika z tego pochodzenia geograficznego, a przynajmniej jeden etap produkcji odbywa się na tym określonym obszarze geograficznym. W świetle powyższego Sąd nie naruszył prawa, orzekając, że podstawowa funkcja unijnego znaku wspólnego polega na odróżnieniu towarów lub usług członków organizacji, która jest jego właścicielem, od towarów lub usług innych przedsiębiorstw, a nie na rozróżnieniu tych towarów przy uwzględnieniu ich pochodzenia geograficznego.

Pablo Escobar był w krwawym baronem narkotykowym, który stał się jednym z najbogatszych ludzi na świecie dzięki przemytowi w latach 70. i 80. ubiegłego wieku kokainy z Kolumbii do USA i innych państw. Escobar przekupywał na wielką skalę urzędników, sędziów czy polityków, a każdego, kogo uważał za potencjalne zagrożenie, kazał zabijać. O życiu i działalności Pablo Escobara najpopularniejsza platforma serialowa Netflix nakręciła serial, który został wyemitowany w 2015 r. i od razu osiągnął ogromny komercyjny sukces. Dwa pierwsze sezony „Narcos”, bo tak brzmi jego tytuł, ukazują właśnie działania przywódcy Kartelu Medellín, aż do jego śmierci podczas szturmu przeprowadzonego przez kolumbijską policję.

Producenci serialu, który w kolejnych sezonach skupia się na innych kolumbijskich kartelach, w tym na kartelu Calí, zaczynają jednak napotykać trudności. We wrześniu 2017 r. w Meksyku został zastrzelony Carlos Muñoz Portal, członek ekipy serialu „Narcos”, który poszukiwał nowych lokalizacji do kręcenia kolejnych odcinków. Ciało Portala, z licznymi ranami postrzałowymi, zostało odnalezione w okolicach stolicy, miasta Meksyk.

Sukces, w tym finansowy, odniesiony przez serial, zmotywował najwyraźniej do działania brata nieżyjącego Pablo Escobara, Roberto Escobara Gavirię, który był księgowym kartelu w czasach jego świetności, za co od początku lat 90. odbył karę ponad 10 lat więzienia. Brat narkotykowego barona okazał się bardzo przedsiębiorczy. W 2014 r. Gaviria założył w Stanach Zjednoczonych spółkę Escobar Inc, która miała chronić interesy i prawa rodziny Escobarów. Teraz Escobar Gavria wystąpił do twórców „Narcos” z roszczeniem w wysokości miliarda dolarów. Brat Pabla twierdzi, że Netflix bez zgody rodziny Escobarów wykorzystał jej historię i wizerunek Pabla, do którego prawa przysługują rzekomo rodzinie, jak również samą nazwę „Narcos”. Co ciekawe, nazwa ta nie jest w Unii Europejskiej zarejestrowana jako znak towarowy na rzecz Netflixa. W przypadku zignorowania roszczeń Roberto Escobara Gaviria zapowiedział „zniszczenie” serialu, cokolwiek by to miało znaczyć.

29 stycznia 2007 r. spółka Repsol YPF dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego BASIC. 26 września 2011 r. interwenient, Basic AG Lebensmittelhandel, złożył wniosek o częściowe unieważnienie prawa do zakwestionowanego znaku towarowego. Wydział Unieważnień uwzględnił wniosek, od czego odwołała się skarżąca, jednak Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO utrzymała w mocy decyzję Wydziału Unieważnień i oddaliła odwołanie. Sprawa trafiła przed Sąd UE, który we wrześniu 2017 r. wydał wyrok.

Izba Odwoławcza potwierdziła stwierdzenie Wydziału Unieważnień, zgodnie z którym przedstawione przez interwenienta dowody wykazywały, że istotna część właściwego kręgu odbiorców niemieckich, który składa się zarówno z przeciętnych konsumentów, jak i z profesjonalistów z sektora sprzedaży detalicznej artykułów żywnościowych, postrzega „basic” jako „identyfikator gospodarczy”. Skarżąca podnosiła, że Izba Odwoławcza nie oceniła w sposób poprawny dowodów przedstawionych przez interwenienta w odniesieniu do używania oznaczeń basic i basic AG w obrocie handlowym w Niemczech.

Sąd podkreślił w wyroku, że właściciel oznaczenia używanego w obrocie handlowym, innego niż niezarejestrowany znak towarowy, może złożyć wniosek o unieważnienie unijnego znaku towarowego, jeśli oznaczenie to spełnia łącznie cztery następujące przesłanki: oznaczenie to musi być używane w obrocie handlowym; musi mieć zasięg większy niż lokalny; prawo do tego oznaczenia powinno zostać nabyte zgodnie z prawem państwa członkowskiego, w którym oznaczenie było używane, przed dniem dokonania zgłoszenia unijnego znaku towarowego; wreszcie prawo do tego znaku musi umożliwiać właścicielowi zakazywanie używania późniejszego znaku towarowego. Zatem, jeżeli oznaczenie nie spełnia jednej z tych przesłanek, wniosek o unieważnienie prawa do znaku oparty na istnieniu oznaczenia innego niż znak towarowy używany w obrocie handlowym nie może zostać uwzględniony. Skarga została oddalona.

1 grudnia 2010 r. skarżąca, Jordi Nogues, SL, dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego BAD TORO, zawierającego element słowny oraz czarno-białą postać byka. 12 kwietnia 2011 r. interwenient, Grupo Osborne, SA, wniósł sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku, który opierał się na wcześniejszych znakach towarowych EL TORO i TORO. Wydział Sprzeciwów uwzględnił sprzeciw w całości. Spółka Jordi Nogues wniosła jednak odwołanie od tej decyzji, które zostało oddalone przez Izbę Odwoławczą. Sprawa trafiła przed Sąd UE, który pod koniec września 2017 wydał w niej wyrok.

Z orzecznictwa wynika, że całościową ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w zakresie dotyczącym wizualnego, fonetycznego lub konceptualnego podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń należy oprzeć na wywieranym przez nie całościowym wrażeniu, ze szczególnym uwzględnieniem ich elementów odróżniających i dominujących. Sposób postrzegania znaków towarowych przez przeciętnego konsumenta danych towarów lub usług odgrywa w ramach całościowej oceny wspomnianego prawdopodobieństwa decydującą rolę. W tym względzie przeciętny konsument postrzega co do zasady znak towarowy jako całość i nie zajmuje się analizą jego poszczególnych elementów.

Izba Odwoławcza stwierdziła istnienie ogólnego wrażenia podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń ze względu na ich słowną i konceptualną zbieżność wynikającą z obecności określenia „toro”, które łatwo rozpoznać w zgłoszonym znaku towarowym i które, po pierwsze, stanowi jedyny składnik wcześniejszego słownego unijnego znaku towarowego i jedyny element słowny wcześniejszego graficznego hiszpańskiego znaku towarowego, po drugie, odznacza się charakterem odróżniającym, a po trzecie, nie zajmuje drugorzędnej pozycji w zgłoszonym znaku towarowym. Co się tyczy czysto słownych wcześniejszych znaków towarowych, Izba Odwoławcza uznała, że podobieństwo jest wzmocnione tą okolicznością, że określenie „toro” zachowuje w zgłoszonym znaku towarowym niezależną pozycję odróżniającą.

Sąd wskazał, że element graficzny zgłoszonego znaku towarowego jest fantazyjnym rysunkiem przedstawiającym byka z wielkimi rogami i o niezadowolonym spojrzeniu. W tym względzie, po pierwsze, jego wydatna wielkość w zgłoszonym znaku towarowym znacząco przekracza wielkość elementu słownego. Po drugie, element graficzny jest umieszczony ponad elementem słownym. Po trzecie, przedstawiony byk jest masywny, czarny i szczególnie oryginalny. W tych okolicznościach należy uznać, że fantazyjność oraz wielkość elementu graficznego będą mogły odwrócić uwagę właściwego kręgu odbiorców od umieszczonego poniżej elementu słownego. Tym samym skarżąca miała podstawy, by twierdzić, że Izba Odwoławcza niesłusznie uznała, że żaden z połączonych elementów zgłoszonego znaku towarowego nie dominuje nad wrażeniem wizualnym. W rezultacie element słowny zgłoszonego znaku towarowego, w tym określenie „toro”, zajmuje w zgłoszonym znaku towarowym drugorzędną pozycję. Jednakże, element słowny jest odtworzony wielkimi literami. Pomimo znacznej wielkości elementu graficznego element słowny jest wyraźnie widoczny. W tych okolicznościach charakter dominujący elementu graficznego zgłoszonego znaku towarowego nie jest w stanie czynić elementu słownego „badtoro” pomijalnym w ramach całościowego wrażenia wywieranego przez znak towarowy

W rezultacie, Sąd uwzględnił zarzut dotyczący tego, że uznając w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, EUIPO naruszyło przepisy i tym samym stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji.

Urodzony w Dublinie mistrz mieszanych sztuk walki (MMA), Conor McGregor, obecnie zmaga się nie z przeciwnikiem na ringu, ale z planem, aby wprowadzić na rynek nową markę whisky, używając swojego pseudonimu, „Notorious”. Zawodnik ujawnił ten plan w zeszłym miesiącu, po przegranej walce z bokserem Floydem Mayweatherem.

Séamus O'Hara, założyciel firmy Carlow Brewing i inwestor branży napojów, zatrudnił w tym miesiącu madrycką kancelarię prawniczą, starając się zablokować rejestrację znaku towarowego McGregora „Notorious”  na terytorium całej Unii Europejskiej. W tygodniach poprzedzających walkę z Mayweatherem McGregor złożył bowiem wniosek w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), aby zarejestrować znak towarowy „Notorious" dla napojów alkoholowych i bezalkoholowych na całym terytorium UE.

O'Hara posiada już jednak wcześniejszy unijny znak towarowy „Notorious”, zarejestrowany  dla piw i innych napojów, w tym bezalkoholowych. Znak został zarejestrowany w EUIPO Euipo w maju 2016 r. Jest to jedyny europejski znak towarowy należący do O'Hary. Jego firma Carlow Brewing w zeszłym roku uruchomiła produkcję piwa pale ale pod nazwą „Notorious Red IPA”. O'Hara narzeka, że ​​znak towarowy McGregora byłby identyczny z jego oznaczeniem, a zgłoszenie obejmuje identyczne kategorie produktów, co może  zmylić opinię publiczną. Jeśli O'Hara wygra spór, może to stanowić poważny problem dla planu wprowadzenia na rynek whisky McGregora, a nawet doprowadzić do zmiany nazwy produktu.

Ponadto, jeśli zawodnik MMA chce sprzedawać prawdziwą irlandzką whisky, będzie musiał zawrzeć umowę produkcyjną z irlandzkim gorzelnikiem działającym gdzieś na wyspie, ponieważ irlandzka whisky jest chroniona na mocy europejskich zasad etykietowania i oznaczania produktów.

Portal Chomikuj.pl, służący w zamyśle jako wirtualny dysk do przechowywania plików na własne potrzeby, jest obecnie owiany złą sławą ze względu na częste zarzuty dotyczące naruszania przez jego użytkowników praw autorskich do książek, filmów czy muzyki. Naruszenie stanowi tu nie samo korzystanie ze ściągniętych z innych kont materiałów, ale rozpowszechnianie ich dalej. Można by tego uniknąć, zabezpieczając hasłem swoje konto, tzw. „chomika”, które to hasło udostępniane byłoby tylko rodzinie czy najbliższym znajomym. W rzeczywistości jednak „chomiki” są w większości powszechnie dostępne, a pobierać z nich treści może każdy, kto chce.

Z tego powodu łamanie praw autorskich jest na Chomikuj.pl ścigane przez prawników podmiotów, do których naruszane prawa należą. Często kończy się na usunięciu spornych treści, jednak niektórzy właściciele praw w zamian za niewszczynanie przeciwko naruszycielom postępowania życzą sobie określoną sumę pieniędzy, w ramach zapłaty za koszty pomocy prawnej.

Jak się okazuje, nie każde ściganie użytkowników Chomikuj.pl jest jednak zgodne z przepisami lub skuteczne. Wydawnictwo Longpress od lat przegrywa przed sądami spory o prawa autorskie. Przedmiotem spraw było najczęściej udostępnianie na portalu podręczników Longpressu. W pismach przedprocesowych wydawnictwo naciskało na posiadaczy „chomików”, aby zapłacili na jego rzecz niemałe kwoty. Nie wszyscy oni zgadzali się jednak na takie „ugody”, zatem wydawnictwo zaczęło kierować sprawy do sądów i organów ścigania. Sądy wydały jednak wiele wyroków niekorzystnych dla wydawnictwa. Wskazywały w nich przykładowo, że w dacie wnoszenia pozwu wydawnictwo nie posiadało praw autorskich do podręcznika, że dyskusyjne jest założenie, iż wyrządzona szkoda jest równoważna wartości licencji, jak również, że wyliczenia poniesionej straty były błędne. Ściganie naruszeń nie idzie więc zawsze tak łatwo, jak mogłoby się wydawać.

Miłośnicy komiksów, zarówno tych na ekranie, jak i na kartach komiksowych zeszytów, nie mogą w ostatnich latach narzekać. W kinach filmy o superbohaterach, zarówno te produkowane na podstawie komiksów Marvela, jak i DC Comics, mają się bardzo dobrze, a można też znaleźć mnóstwo seriali opartych na tych opowiadaniach. Dla ekstremalnych miłośników komiksów przeznaczone są nawet specjalne spotkania, Comic-Cony, na których widok osoby przebranej za Batmana czy  postać z japońskiej mangi nikogo nie dziwi.

W Stanach Zjednoczonych trwa obecnie spór właśnie na tle praw do nazwy „Comic-Con”. Najpopularniejszy San Diego Comic-Con chce ścigać podmioty używające zarejestrowanej jako znak towarowy nazwy „Comic-Con’ w celach komercyjnych bez płacenia opłat licencyjnych. Ale pozew skierowany przez organizującą konwent organizację The San Diego Comic Convention przeciwko Salt Lake Comic Con wzbudził wątpliwości co do legalności samego znaku towarowego - w szczególności co do tego, czy znak towarowy nie stał się ofiarą własnej popularności w pop-kulturze.

Zarejestrowany znak towarowy może bowiem stracić swój status, jeśli będzie na tyle powszechnie używany w ramach nazwy własnej, że zostanie uznany za generyczny, wskazujący po prostu na istotę danego przedmiotu. Tak stało się między innymi z takimi oznaczeniami, jak termos czy aspiryna. Z upowszechnieniem się znaku towarowego jako nazwy własnej walczy również ostatnio Google, którego znak towarowy funkcjonuje od dawna w języku angielskim jako czasownik na oznaczenie wyszukiwania czegoś w internecie. Być może Comic-Con z San Diego nie przegra jednak wytoczonej przez siebie sprawy, ponieważ jego prawnicy przedłożyli sądowi ankietę konsumencką, w której stwierdzono, że ponad 80 procent konsumentów uważa, że ​​„Comic-Con” jest marką, a nie nazwą rodzajową.