Znaki towarowe już niedługo przestaną być przydatne w procesie optymalizacji podatkowej. Spowoduje to nowelizacja ustaw o podatkach dochodowych, obecnie opracowywana przez Ministerstwo Finansów. Optymalizacja przy pomocy znaków towarowych znana jest z osławionej sprawy polskiego producenta odzieży LPP, sprzedającego takie marki, jak Reserved, House czy Cropp. W celu obniżenia kosztów opłacanych w Polsce podatków spółka LPP przeniosła prawa do używania swoich znaków towarowych na spółkę zależną Gothals z siedzibą na Cyprze. Następnie, licencja z prawem sublicencji została udzielona spółce Jaradi Limited z siedzibą w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Ta spółka miała zaś licencjonować prawa do znaków spółce-matce, LPP, do której należały obie spółki. Działania LPP okazały się jednak na tyle negatywne PR-owo, że doprowadziły do bojkotu konsumenckiego. Finalnie, znaki wróciły do LPP.

Takie działania były do tej pory podejmowane przez spółki, ponieważ zgodnie z ustawą o CIT firma posiadająca wytworzony przez siebie znak towarowy nie może go amortyzować. Stąd pojawiały się transfery znaków towarowych, często do spółek mających siedziby w rajach podatkowych. Dzięki temu można było dokonywać amortyzacji znaku od jego wartości rynkowej.

Działania te zostaną jednak ukrócone od 1 stycznia przyszłego roku. Z nowych przepisów wynika bowiem, że koszt przedsiębiorcy może być równy maksymalnie przychodowi uzyskanemu ze zbycia znaku towarowego. Sztuczne windowanie cen znaków towarowych przestanie mieć więc cel. Restrykcje mają też dotyczyć umów licencyjnych dotyczących oznaczeń towarów i usług wykorzystywanych w handlu. Opłaty i należności będące wynikiem umów obejmujących licencję na znak towarowy będą objęte limitem kosztów w wysokości 5% wartości zysku operacyjnego zwiększonego o amortyzację, powyżej 1,2 miliona zł rocznie.

Kuchnie różnych państw czasem są do siebie bardzo zbliżone, a czasem charakteryzują się zupełnie odmiennymi smakami. To, co smakuje Chińczykowi, nie zawsze będzie przysmakiem dla Francuza. Domowe pyszności z Indii mogą zaś wydać się dziwne Kanadyjczykowi. Są jednak takie potrawy, które przekraczają granice i stają się hitem wśród konsumentów różnych narodowości. Jednym z takich przysmaków są polskie pierogi. Ta potrawa, która może być podawana zarówno na słodko, na przykład z owocami czy twarożkiem, jak i w bardziej nawet popularnej wersji wytrawnej, znana jest często zagranicą jako „pierogis”.

Teraz właśnie o nazwę „pierogis” pokłóciły się dwa położone w Stanach Zjednoczonych Ameryki miasta. Izba Handlu Whiting-Robertsdale, miasteczka w Indianie grozi, że złoży pozew przeciwko Edwardsville Hometown Committee, ze względu na naruszenie praw do znaku towarowego „Pierogi Fest”. Zdaniem stowarzyszenia, nazwa święta pierogów prowadzonego jako „Edwardsville Pierogi Festival” może wprowadzić konsumentów w błąd co do tego, że ma jakieś powiązania z „Pierogi Fest” organizowanego przez Izbę Handlu Whiting-Robertsdale.

Jeżeli sądowy spór rzeczywiście miałby dojść do skutku, wcale nie wiadomo, czy roszczeniom organizatora Pierogi Fest stałoby się zadość. Znak ma bowiem silny charakter opisowy, „Pierogi Fest” to bowiem nic innego, jak po prostu „festiwal pierogów”. Ze względu na znaczny procentaż słowiańskich ekspatów w USA, nazwa „pierogi” czy „pierogis” jest też powszechnie kojarzona z nazwą konkretnego dania. Znak posiada w związku z tym niewielki charakter fantazyjny.

Kiedyś propagowano pogląd, że szklanka mleka dzienne pomoże powstrzymać takie choroby, jak próchnica czy osteoporoza. Wraz z rozwojem medycyny okazuje się jednak, że ze względu na dużą ilość alergenów krowie mleko bardzo łatwo uczula, jak również trudno się trawi. W związku z tym, duża część miłośników kawy z mlekiem czy porannej miseczki płatków z mlekiem znalazło sobie roślinne zastępniki tego białego napoju. W sklepach szeroko dostępne są różne rodzaje mleka roślinnego – sojowego, migdałowego czy ryżowego. Okazuje się, że niedługo być może mleka sojowego nie będzie już można kupić.

Osoby uzupełniające swoją kawę tym dodatkiem mogą być jednak spokojne. Nie chodzi o to, że ten wytwarzany z soi napój zniknie ze sklepów, ale będzie on musiał zmienić nazwę. Nie tylko zbyt podobne do siebie znaki towarowe mogą bowiem wprowadzać konsumentów w błąd – mogą to powodować również nieodpowiednio, zdaniem urzędników, dobrane nazwy produktów.

Zgodnie z wydanym niedawno przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrokiem produkty pochodzenia roślinnego nie mogą nosić nazw, które wprowadzają konsumenta w błąd, takich jak właśnie „mleko” czy „masło”. Od tej zasady będzie tylko kilka wyjątków. Trybunał wskazał, że wyroby wyłącznie roślinnego pochodzenia nie mogą, co do zasady, być wprowadzane do obrotu pod nazwami, które, jak nazwy „mleko”, „śmietana”, „ser”, „masło” lub „jogurt”, które są zastrzeżone przez prawo UE dla produktów pochodzenia zwierzęcego. Wyrok ten jest wynikiem sporu wszczętego przez niemiecka organizację Verband Sozialer Wettbewerb, działającą na rzecz zwalczania nieuczciwej konkurencji, z przedsiębiorstwem TofuTown. Wyrok Trybunału nie dotyczy jednak wszystkich maseł i mlek roślinnych. Obejmuje on głównie produkty z soi.

Wielkie koncerny, szczególnie te z branż technologicznych, toczą między sobą boje nie tylko o prawa do znaków towarowych, ale też o patenty. W jednej z takich spraw nastąpił ostatnio przełom. Spór ten toczył się pomiędzy amerykańskim gigantem na rynku komputerowym, Apple a fińską spółką Nokia zajmującą się głównie produkcją telefonów komórkowych. Chodziło w nim o naruszenie zarzucane Apple przez Nokię, dotyczące rzekomego wykorzystania 32 patentów należących do tej ostatniej. Apple miał użyć w swoich produktach opatentowanych technologii bez zgody Nokii, a tym bardziej bez uiszczenia opłat licencyjnych.

Pozew został wniesiony przez Nokię w grudniu 2016 r. Jego przedmiotem było wykorzystanie patentów dotyczących między innymi umieszczenia anten wewnątrz obudowy smartfona. Nie obyło się bez akcji odwetowych – jako reakcja na pozew ze sklepów Apple została wycofana należąca do Nokii marka Withings. Ostatecznie jednak obie spółki dogadały się w patentowej sprawie, a Apple zgodził się wypłacić Nokii swoiste odszkodowanie w nieustalonej do tej pory kwocie.

Teraz okazuje się, że na konto Nokii spłynie niebagatelna kwota niemal 2 miliardów dolarów. Nie jest to jednak ostatnia wpłata – Nokia ma, zgodnie z porozumieniem, otrzymać jeszcze kolejne kwoty. Apple i Nokia planują też współpracować w zakresie nowych technologii oraz rozwoju dotychczas prowadzonych przez każdą ze stron badań. To niesamowity przykład tego, że nawet w tak zaognionym konflikcie można pójść na ugodę. Najczęściej bowiem podobne patentowe spory, szczególnie dotyczące tak znacznych kwot, ciągną się przed sądem całymi latami.

Rzecznik patentowy może z powodzeniem występować jako pełnomocnik przed sądem, ale tylko w sprawach wskazanych w ustawie o rzecznikach patentowych. Są to sprawy z zakresu własności przemysłowej i nieuczciwej konkurencji. Ta pierwsza kategoria jest jasna – określa ją ustawa Prawo własności przemysłowej. Wchodzą do niej między innymi sprawy sporne z zakresu wynalazków, znaków towarowych czy wzorów przemysłowych. Kategoria nieuczciwej konkurencji może, jak się okazuje, wywoływać jednak problemy.

26 lipca 2017 r. Sąd Najwyższy wydał uchwałę, w której udzielił odpowiedzi na pytanie prawne warszawskiego sądu apelacyjnego, czy rzecznik patentowy może występować w charakterze pełnomocnika procesowego w postępowaniu sądowym, którego przedmiotem jest roszczenie dotyczące naruszenia majątkowych praw autorskich do utworu, a jednocześnie zwalczanie nieuczciwej konkurencji.

Podstawa prawna w sporze pomiędzy dwoma przedsiębiorcami dotyczyła nie tylko przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, ale też kwestii majątkowych praw autorskich. Przedmiotem sporu były bowiem wizualizacje wykorzystywane na aukcjach internetowych armatury łazienkowej. W toku postępowania sąd apelacyjny zaczął mieć wątpliwości, czy reprezentujący stronę powodową rzecznik patentowy rzeczywiście mógł podejmować takie działania. Sąd Najwyższy uznał w tej kwestii, że w sprawie o zwalczanie nieuczciwej konkurencji, której przedmiotem jest także roszczenie dotyczące naruszenia majątkowych praw autorskich do utworu, pełnomocnikiem procesowym może być także rzecznik patentowy. Sąd wskazał, że to, że w sprawie wystąpił również pierwiastek praw autorskich nie zmienia faktu, że cała sprawa była sprawą z zakresu zwalczania nieuczciwej konkurencji.

Serwisy internetowe, które umożliwiają przechowywanie na nich dowolnych plików, są obecnie bardzo powszechne. Z pewnością są przydatne, nie tylko w sytuacji, kiedy nasz komputer posiada dysk o niewielkich rozmiarach, ale też kiedy na przykład chcemy podzielić się z rodziną zdjęciami z wakacji. Tego typu serwisy pozwalają bowiem nie tylko na składowanie na nich plików, ale też na dzielenie się nimi, czasem po wpisaniu hasła, a czasem nawet i bez tego. W nomenklaturze informatycznej serwisy stworzone do przechowywania i pobierania danych nazywane są file hosting.

Generuje to jednak problem związany z ochroną majątkowych praw autorskich – takie dyski internetowe są często wykorzystywane przez ich użytkowników do udostępniania utworów muzycznych, e-booków czy filmów, co narusza prawa majątkowe ich twórców. Gdy dane te zostają udostępnione publicznie, a ich autor nie wyraził na to zgody, można mieć do czynienia z łamaniem praw autorskich.

Takim polskim internetowym dyskiem, na którym użytkownicy mogą przechowywać wszelkiego rodzaju pliki, od notatek, aż po filmy, był również portal Wrzuta.pl. Był – ponieważ niedługo Wrzuta.pl zakończy działalność. Wydawca serwisu, Grupa Wirtualna Polska, wydał niedawno oświadczenie o zakończeniu działalności swojego dzieła. Wszystkie udostępnione na nim do tej pory treści zostaną zaś skasowane. Działanie to powodowane jest zapewne stałym spadkiem liczby użytkowników serwisu.

Jeśli myślisz o stworzeniu autonomicznego głośnika wyposażonego w sterowanego głosem asystenta, który pozwala na złożenie dowolnego zamówienia na całym świecie, upewnij się, że nie ma na nim niebieskich kół.

To dlatego, że Amazon próbuje uzyskać znak towarowy za pośrednictwem Biura Patentów i Znaków Towarowych w Stanach Zjednoczonych (US Patent and Trademark Office - USPTO) na każde ułożenie błękitnych pierścieni, które pojawiają się, gdy inteligentne głośniki Amazona wysłuchują korzystającej z nich osoby. Firma Amazon złożyła wniosek o rejestrację znaku towarowego 26 lipca 2016 r. A według strony internetowej USPTO jest on obecnie weryfikowany przez eksperta urzędu. Co ciekawe, inne kolory pierścienia, który umieszczany jest na górze głośnika Echo - w tym czerwony, dla trybu wyciszenia, pomarańczowy dla trybu ustawiania konfiguracji, żółty dla wiadomości i zielony dla połączeń - nie zostały uwzględnione w zgłoszeniu znaku towarowego.

Choć nie jest jeszcze pewne, czy firma Amazon otrzyma znak towarowy, który stara się zdobyć na ułożenie niebieskich lampek na czarnym cylindrze głośnika, jest to jeden z setek znaków towarowych, które firma Amazon już posiada lub złożyła o nie wnioski. Gigant rynkowy tego rozmiaru może sobie bowiem finansowo pozwolić na rejestrację znaków, których w przyszłości może nawet nie chcieć używać.

Jedno z najbardziej znanych miejsc w Australii, Bondi Beach, znalazło się w centrum międzynarodowego konfliktu dotyczącego znaków towarowych pomiędzy firmą kosmetyczną z Sydney a gigantem mody Abercrombie & Fitch. Ta ostatnia, firma ze Stanów Zjednoczonych, która nie ma nawet w Australii swoich sklepów, jest w USA właścicielem zarejestrowanego znaku towarowego  „Bondi Beach” w zakresie różnego rodzaju produktów, w tym kosmetyków do pielęgnacji ciała, sprayów i perfum.

Kiedy firma Sydney Bondi Wash złożyła wniosek o rejestrację znaku towarowego w postaci swojej nazwy w Stanach Zjednoczonych, okazało się to niemożliwe ze względu na podobieństwo do istniejącego prawa Abercrombie & Fitch. Sprawa ta wzbudziła w australijskich przedsiębiorcach obawy co do zagranicznych firm uzyskujących w swoich państwach wyłączne prawa do powszechnie znanych australijskich nazw miejsc.

Sydney Bondi Wash poprosiła finalnie Abercrombie & Fitch o rezygnację z praw do znaku towarowego w Stanach Zjednoczonych, a także skontaktowała się z biurem Federalnego Ministerstwa Handlu, mając nadzieję, że minister może wnieść znaczący głos w tej kwestii.

Innymi sławnymi nazwami miejsc znajdujących się w Australii, które zostały zarejestrowane jako znaki towarowe w Stanach Zjednoczonych, są Uluru, znak zarejestrowany dla firmy produkującej dywany oraz Kakadu, która jest zarejestrowana w zakresie kosmetyków, do produkcji których używane są australijskie owoce. Bondi Wash z powodzeniem zarejestrowała swoją nazwę w Australii, podobnie jak inne spółki z oznaczeniem „Bondi” w nazwie, w tym Bondi Icebergs i Bondi Surf Club Australia.

Live Clothing z siedzibą w Perth w Australii musiał się wdać w walkę o znak towarowy w stylu Dawida i Goliata z amerykańskim gigantem handlu online w Amazonii co do użycia nazwy „Glamazon”. Firma Live Clothing jest w Australii właścicielem zarejestrowanego znaku towarowego „Glamazon” w odniesieniu do odzieży, obuwia i nakryć głowy od 1999 r., ale ostatnio zgłosiła rozszerzenie znaku towarowego do szerszego zakresu usług.

Ten wniosek został jednak skonfrontowany ze sprzeciwem ze strony Amazon Technologies, która jest właścicielem znaku towarowego „Glamazon fashionweek”. „Glamazon” jest również nazwą wewnętrznej grupy społecznej Amazon dla jego pracowników LGBTIQ, promującą różnorodność i tolerancję w miejscu pracy.

Firma Live Clothing otworzyła w 1994 r. swój pierwszą sklep w Perth, a obecnie ma 13 sklepów w całej Australii. Amazon jest natomiast gigantem sprzedażowym, który posiada swoje sklepy internetowe i magazyny w wielu krajach na różnych kontynentach. Firma jest też międzynarodowo kojarzona z wprowadzeniem i spopularyzowaniem na międzynarodowym rynku czytników e-booków pod nazwą Kindle. Wynik postępowania nie jest jednak jeszcze przesądzony. Nie byłby to pierwszy raz, kiedy mała firma wygrywa spór o znak towarowy z gigantem z danej branży. Choć takie sytuacje są rzadkie, to jednak się zdarzają.

Ornua jest spółką prawa irlandzkiego, która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sektora spożywczego. Zajmuje się ona sprzedażą w szczególności masła i innych produktów mlecznych. Jest ona właścicielem licznych unijnych znaków towarowych, w tym słownego znaku towarowego KERRYGOLD. T & S jest spółką prawa hiszpańskiego, która prowadzi działalność w zakresie przywozu i dystrybucji w Hiszpanii margaryny pod nazwą KERRYMAID. Towary te są produkowane w Irlandii przez Kerry Group plc. Kerry Group zarejestrowała zarówno w Irlandii, jak i w Zjednoczonym Królestwie krajowy znak towarowy KERRYMAID. The Irish Dairy Board Co-operative – obecnie Ornua – wniosła powództwo o stwierdzenie naruszenia przeciwko T & S do Juzgado de lo Mercantil de Alicante (sądu gospodarczego w Alicante, Hiszpania), mające na celu stwierdzenie, że T & S narusza prawa przyznane przez unijny znak towarowy KERRYGOLD. Używanie oznaczenia KERRYMAID przez T & S stwarzało jej zdaniem prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd i powodowało czerpanie bez uzasadnionej przyczyny korzyści z charakteru odróżniającego i z renomy rzeczonych znaków towarowych.

Sąd ten początkowo ustalił, że jedynym podobieństwem między oznaczeniem KERRYMAID a unijnymi znakami towarowymi KERRYMAID jest element „kerry”, który odnosi się do hrabstwa irlandzkiego znanego z hodowli bydła.

Z tym tematem musiał finalnie zmierzyć się Trybunał Sprawiedliwości, który wydał 20 lipca 2017 r. wyrok w sprawie. Trybunał wskazał, że badanie istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w części Unii powinno opierać się na całościowej ocenie wszystkich istotnych w danym przypadku czynników i że ta ocena powinna obejmować porównanie wizualne, fonetyczne lub konceptualne znaku towarowego i oznaczenia używanego przez osobę trzecią, co może prowadzić – w szczególności ze względów językowych – do różnych wniosków w stosunku do różnych części Unii. Wynika z tego, że w sytuacji takiej jak ta, w ramach której zgodne współistnienie unijnych znaków towarowych i oznaczenia zostało ustalone w Irlandii i w Zjednoczonym Królestwie, sąd orzekający w sprawach unijnych znaków towarowych rozpatrujący powództwo o stwierdzenie naruszenia, które dotyczy używania tego oznaczenia w innym państwie członkowskim – w tym przypadku w Hiszpanii – nie może ograniczyć się do oparcia swojej oceny na rzeczonym zgodnym współistnieniu w Irlandii i w Zjednoczonym Królestwie. Wręcz przeciwnie, sąd ten powinien dokonać całościowej oceny wszystkich istotnych czynników.