Czasami przed sądem występuje nie jeden podmiot, ale kilka, które razem walczą o swoją sprawę. Tak też czynili jakiś czas temu producenci ceramiki, w których sprawie swoją opinię przedstawił rzecznik generalny TSUE. Opinia dotyczyła decyzji o nałożeniu grzywny o łącznej wysokości ponad 622 mln EUR na 17 producentów instalacji sanitarnych do łazienek, ze względu na ich uczestnictwo w jednolitym i ciągłym naruszeniu prawa konkurencji w sektorze instalacji sanitarnych do łazienek.

Zdaniem Komisji przedsiębiorstwa te regularnie uczestniczyły w antykonkurencyjnych spotkaniach w różnych okresach między 16 października 1992 r. i 9 listopada 2004 r., na następujących terytoriach: Niemcy, Austria, Belgia, Francja, Włochy i Niderlandy. Komisja stwierdziła, że praktykami podejmowanymi w ramach kartelu przez te przedsiębiorstwa były koordynacja corocznych podwyżek cen i innych elementów cenowych oraz ujawnianie i wymiana szczególnie chronionych informacji handlowych. Produkty, których dotyczyło naruszenie, to zdaniem Komisji armatura sanitarna, kabiny prysznicowe wraz z ich wyposażeniem, a także wyroby ceramiczne, opatrywane różnymi znakami towarowymi.

15 lipca 2004 r. Masco Corp. i jej spółki zależne, między innymi Hansgrohe AG, będąca producentem armatury sanitarnej, i Hüppe GmbH, będąca producentem kabin prysznicowych, powiadomiły Komisję o istnieniu kartelu w sektorze instalacji sanitarnych do łazienek i wniosły o zastosowanie wobec nich zwolnienia z grzywien lub ewentualnie o obniżenie kwoty tych grzywien. 2 marca 2005 r. Komisja wydała na korzyść spółki Masco Corp. warunkową decyzję o zwolnieniu z grzywny.

W swojej opinii dotyczącej tej sprawy rzecznik generalny odnosił się do kwestii rozpatrywania materiału dowodowego w sprawach unijnych. Wskazał, że spoczywający na Sądzie obowiązek uzasadniania swoich wyroków nie może, co do zasady, obejmować obowiązku uzasadnienia rozstrzygnięcia przyjętego w sprawie w odniesieniu do rozstrzygnięcia przyjętego w innej sprawie, nawet jeśli dotyczy ona tej samej decyzji. W tym względzie Trybunał orzekł już, że jeśli adresat decyzji postanawia wnieść skargę o stwierdzenie jej nieważności, Sąd Unii rozpatruje jedynie te elementy decyzji, które dotyczą tego adresata. Natomiast elementy decyzji dotyczące innych adresatów nie są objęte przedmiotem sporu rozstrzyganego przez sąd Unii.

Co więcej, kontrola dokonywana przez Trybunał w celu oceny zarzutu opartego na przeinaczeniu dowodu ogranicza się do zbadania, czy Sąd, opierając się na tym dowodzie przy stwierdzeniu uczestnictwa w kartelu, w oczywisty sposób nie przekroczył granic rozsądnej oceny tego dowodu. Do Trybunału należy zatem nie niezależna ocena tego, czy Komisja wykazała w sposób wymagany prawem takie uczestnictwo i w ten sposób wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku dowiedzenia istnienia naruszenia zasad prawa konkurencji, lecz stwierdzenie, czy uznając, iż tak właśnie było, Sąd dokonał interpretacji tego dowodu oczywiście sprzecznie z jego treścią.