14 lutego 2013 r. Gemma Group Srl dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego w postaci zarysu kotowatego zwierzęcia w skoku, w kolorze niebieskim, dla towarów takich, jak „maszyny do obróbki drewna; maszyny do obróbki aluminium; maszyny do obróbki PCV”. Spółka Puma SE, produkująca odzież i obuwie sportowe, wniosła sprzeciw przeciwko temu zgłoszeniu. Na poparcie spółka powoła się na renomę wcześniejszych znaków towarowych we wszystkich państwach członkowskich.
10 marca 2014 r. Wydział Sprzeciwów oddalił sprzeciw w całości. Sprawa trafiła przed Izbę Odwoławczą, a finalnie – przed Sąd UE, który 1 września 2016 r. wydał wyrok w sprawie. Sąd podkreślił, że z utrwalonego orzecznictwa wynika, że obowiązek uzasadnienia decyzji EUIPO zmierza do osiągnięcia dwojakiego celu: po pierwsze, umożliwienia zainteresowanym poznania przyczyn, dla których wydano dany akt, w celu przygotowania obrony ich praw, i po drugie, umożliwienia sądowi Unii przeprowadzenia kontroli zgodności decyzji z prawem.
Sąd wskazał, że Izba Odwoławcza słusznie uznała, że dokumenty, które nie zostały w sprawie przetłumaczone na język postępowania, nie mogą zostać wzięte pod uwagę. Zasady równego traktowania i dobrej administracji muszą pozostawać w zgodzie z przestrzeganiem zasady legalności. Skarżąca wskazała w swoich pismach przed Wydziałem Sprzeciwów na niedawną praktykę decyzyjną EUIPO, który uznał renomę i szeroką znajomość przez krąg odbiorców wcześniejszych znaków towarowych. Te wcześniejsze decyzje EUIPO, choć skarżąca należycie się na nie powołała, nie zostały ani zbadane, ani nawet wspomniane w zaskarżonej decyzji, jako że Izba Odwoławcza ograniczyła się do przypomnienia, iż EUIPO nie jest związany swą wcześniejszą praktykę decyzyjną. Jednakże sam ten wniosek nie wystarcza do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. Należy bowiem zauważyć, że Izba Odwoławcza wypowiedziała się także tytułem uzupełnienia w kwestii tego, czy spełniona jest druga niezbędna przesłanka, mianowicie działanie na szkodę charakteru odróżniającego lub renomy wcześniejszych znaków towarowych lub czerpanie z nich nienależnej korzyści.
W konsekwencji, Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim oddalono w niej sprzeciw skarżącej, bez konieczności rozpoznania pozostałych zarzutów.