21 lipca 2016 r. Trybunał Sprawiedliwości UE wydał interesujący wyrok z zakresu znaków towarowych, związany z sądownictwem państw członkowskich.
13 października 2009 r. Carolus C. dokonała w EUIPO zgłoszenia unijnego znaku towarowego „English pink”. 20 kwietnia 2010 r. wnoszące odwołanie wniosły sprzeciw wobec rejestracji spornego znaku towarowego. Wydział Sprzeciwów EUIPO oddalił sprzeciw, zaś skarżące wniosły odwołanie. Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2012 r., wydanym w następstwie wniesionego przez wnoszące odwołanie powództwa o stwierdzenie naruszenia praw do wcześniejszych graficznych i słownego unijnych znaków towarowych oraz do znaku towarowego Beneluksu nr 559177, tribunal de commerce de Bruxelles (sąd gospodarczy w Brukseli, Belgia), działający jako sąd orzekający w sprawach unijnych znaków towarowych, unieważnił prawo do znaku towarowego Beneluksu ENGLISH PINK i zakazał Carolus C. używania tego oznaczenia na terytorium Unii. Pismem z dnia 4 lipca 2012 r. wnoszące odwołanie notyfikowały wspomniany wyrok EUIPO.
Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła jednak odwołanie. Apple and Pear Australia i Star fruits Diffusion wniosły skargę mającą na celu zmianę spornej decyzji. Zarzuty oparły między innymi na braku uzasadnienia spornej decyzji w odniesieniu do skutków, jakie należy wywieść z wyroku z dnia 28 czerwca 2012 r. wydanego przez tribunal de commerce de Bruxelles i na naruszeniu zasady powagi rzeczy osądzonej.
Trybunał wskazał, że przede w żadnym przepisie rozporządzenia nr 207/2009 nie przewidziano sytuacji proceduralnej zaistniałej w niniejszej sprawie, a mianowicie wzajemnego wpływu między z jednej strony postępowaniem o stwierdzenie naruszenia wszczętym przed sądem orzekającym w sprawach unijnych znaków towarowych w odniesieniu do wcześniejszego unijnego znaku towarowego i krajowego znaku towarowego a z drugiej strony postępowaniem w sprawie sprzeciwu wszczętym przed EUIPO poprzez powołanie się na ten sam wcześniejszy unijny znak towarowy i na takie samo oznaczenie jak krajowy znak towarowy, w odniesieniu do którego wystąpiono o rejestrację na poziomie Unii. W szczególności, rozporządzenie nr 207/2009 nie zawiera żadnego przepisu, zgodnie z którym organy EUIPO byłyby związane orzeczeniem sądu orzekającego w sprawach unijnych znaków towarowych wydanym w przedmiocie powództwa o stwierdzenie naruszenia prawa do znaku – nawet prawomocnym orzeczeniem – w ramach wykonywania ich uprawnień z zakresu rejestracji unijnych znaków towarowych, a w szczególności gdy rozpatrują one sprzeciw wobec rejestracji znaku towarowego.
Niemniej jednak ze wspomnianego rozporządzenia wynika, że prawodawca Unii ustanowił mechanizmy mające na celu zapewnienie jednolitej ochrony unijnego znaku towarowego na całym terytorium Unii, potwierdzając w ten sposób jednolity charakter unijnego znaku towarowego. Sąd UE słusznie wskazał, że EUIPO jest jedynym organem upoważnionym przez prawodawcę Unii do rozpatrywania zgłoszeń do rejestracji i w konsekwencji do wydawania zgody na rejestrację unijnego znaku towarowego lub odmowy tej rejestracji. Brak przepisów przewidujących, że organy EUIPO – gdy wykonują swoje kompetencje odnoszące się do rejestracji unijnego znaku towarowego lub do sprzeciwu wobec tej rejestracji – są związane prawomocnym orzeczeniem wydanym przez sąd orzekający w sprawach unijnych znaków towarowych, wydaje się być zatem konsekwencją wyłącznego charakteru kompetencji EUIPO w tej dziedzinie.
Sąd, nie naruszając prawa, mógł orzec, że zasada powagi rzeczy osądzonej nie skutkuje związaniem Izby Odwoławczej EUIPO wyrokiem tribunal de commerce de Bruxelles z 28 czerwca 2012 r.