W marcu 2013 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał orzeczenie w sprawie C‑607/11, w kwestii harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym.
Skarżące stacje to komercyjni nadawcy telewizyjni, posiadający przysługujące im na podstawie prawa krajowego prawo własności intelektualnej do swoich przekazów telewizyjnych oraz do filmów i innych elementów zawartych w ich przekazach. Są one finansowane z reklam pokazywanych w nadawanych przez nie przekazach. TVC oferuje usługę nadawania „na żywo” za pomocą Internetu, umożliwiającą użytkownikom bezpośredni odbiór przez Internet niekodowanych przekazów telewizyjnych, w tym przekazów telewizyjnych emitowanych przez skarżące telewizje.
Stacje te wytoczyły wytoczyły przed High Court of Justice (England & Wales) powództwo przeciwko TVC o naruszenie ich praw autorskich do ich przekazów i ich filmów skarżących z powodu, w szczególności, publicznego udostępnienia zakazanego na mocy brytyjskiej ustawy o prawie autorskim. Brytyjski sąd miał problem z ustaleniem, czy podmiot taki jak TVC dokonuje publicznego udostępnienia w rozumieniu dyrektywy 2001/29, jeśli – z pełną świadomością skutków tych działań i z zamiarem pozyskania publiczności dla swoich własnych transmisji – nadaje w Internecie przekazy skierowane do członków publiczności, którzy byliby uprawnieni do odbioru oryginalnego sygnału nadawczego przy wykorzystaniu własnych odbiorników telewizyjnych lub własnych przenośnych komputerów u siebie w domu.
W uzasadnieniu wyroku Trybunał podkreślił, iż celem dyrektywy 2001/29 jest zapewnienie autorom wysokiego poziomu ochrony, umożliwiającego im otrzymanie stosownego wynagrodzenia za korzystanie z ich utworów polegające w szczególności na ich publicznym udostępnianiu. Stwierdził też, że podanie utworów do wiadomości poprzez retransmisję w Internecie naziemnego przekazu telewizyjnego jest dokonywane stosownie do szczególnego technicznego sposobu przekazu, który różni się od sposobu przekazu pierwotnego udostępnienia, musi być ono zostać uznane za „udostępnienie” w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29. W konsekwencji taka retransmisja nie może być zwolniona z konieczności uzyskania zezwolenia autorów retransmitowanych utworów, ponieważ są one publicznie udostępniane. Tego wniosku nie podważało według trybunału zastrzeżenie podniesione przez TVC, zdaniem której podanie dzieła do wiadomości w Internecie takie jak dokonane w sprawie, której dotyczy postępowanie główne, stanowi zwykły środek techniczny mający na celu zapewnienie lub poprawę jakości odbioru naziemnego przekazu telewizyjnego w obszarze jego zasięgu. Z dotychczasowego orzecznictwa Trybunału wynika, że pojęcie publiczności, do którego odwołuje się wspomniany przepis, oznacza, iż chodzi o nieokreśloną liczbę potencjalnych odbiorców, i zakłada dodatkowo dość znaczną liczbę osób. Sporna retransmisja utworów przez Internet jest więc skierowana do wszystkich osób przebywających w Zjednoczonym Królestwie, które mają połączenie z Internetem i twierdzą, że posiadają abonament telewizyjny w tym państwie. Osoby te mogą równocześnie mieć dostęp do objętych ochroną utworów, w ramach tzw. „live streaming” przekazów telewizyjnych w Internecie.
Dyrektywa oraz prawo brytyjskie umożliwiają taki sposób transmisji, jeżeli jego celem jest poprawa jakości sygnału. W przedmiotowej sprawie jednak udział TVC polegał na transmisji utworów objętych ochroną, różniącej się od transmisji dokonywanej przez zainteresowaną organizację nadawczą. Udział TVC nie miał więc na celu utrzymania lub poprawienia jakości odbioru transmisji dokonywanej przez stację. W tych okolicznościach wspomniany udział nie mógł zostać uznany za zwykły środek techniczny, w związku z czym Trybunał uznał przesłanki do stwierdzenia naruszenia praw autorskich.
