30 maja 2013 r. trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał orzeczenie w kwestii podobnych znaków towarowych, o nieidentycznej budowie, ale tym samym brzmieniu.
Sprawę wniosła niemiecka spółka Ultra Air GmbH. 29 marca 1999 r. inna niemiecka spółka, Ultrafilter GmbH, obecnie Donaldson Filtration Deutschland, złożyła w OHIM zgłoszenie do rejestracji jako wspólnotowy znak towarowy oznaczenie słowne „Ultrafilter international”, między innymi dla towarów takich, jak filtry do suszenia, oczyszczania i chłodzenia powietrza, gazów i płynów. Decyzją z dnia 19 stycznia 2001 r. ekspert odrzucił zgłoszenie na takiej podstawie, że sporny znak towarowy miał charakter opisowy i że był pozbawiony charakteru odróżniającego. Zdaniem eksperta, znak ten opisywał wprost oznaczane nim towary. W następstwie odwołania wniesionego przez właściciela znaku Druga Izba Odwoławcza OHIM uchyliła tę decyzję i potwierdziła, że sporny znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w niemieckojęzycznych i angielskojęzycznych państwach członkowskich. 27 września 2005 r. sporny znak towarowy został zarejestrowany.
5 maja 2009 skarżąca, Ultra Air GmbH, złożyła w OHIM wniosek o unieważnienie prawa do spornego znaku towarowego, ze względu na brak jakiegokolwiek odróżniającego charakteru tego znaku. W rezultacie, OHIM unieważnił prawo do spornego znaku towarowego, od której to decyzji właściciel unieważnionego znaku wniósł odwołanie. Izba Odwoławcza OHIM uwzględniła odwołanie, uchyliła decyzję Wydziału Unieważnień i oddaliła wniesiony przez skarżącą wniosek o unieważnienie prawa do znaku. Zdaniem Izby Odwoławczej wniosek o unieważnienie prawa do znaku stanowił nadużycie prawa i powinien być odrzucony jako niedopuszczalny. Izba Odwoławcza uznała w tym względzie zasadniczo, że składając swój wniosek o unieważnienie prawa do znaku, skarżąca sama zmierzała w rzeczywistości do używania nazwy „Ultrafilter” jako znaku towarowego (pojedynczo lub w kombinacji z innymi wyrażeniami). Dążyła ona zatem do celów innych niż cele interesu publicznego przewidziane przez prawo wspólnotowe. Ultra Air GmbH udała się więc do Trybunału Sprawiedliwości.
W swoim wyroku Trybunał uznał, iż wbrew temu, co orzekł OHIM, fakt, iż wnioskujący o unieważnienie prawa do znaku może złożyć swój wniosek w celu późniejszego umieszczenia przedmiotowego oznaczenia na swych towarach, odpowiada właśnie ogólnemu interesowi dostępności i swobodnego używania chronionemu w przepisach, a nie monopolizowaniu znaku. W konsekwencji, w przeciwieństwie do tego, co uznała Izba Odwoławcza, tego rodzaju okoliczność nie może w żadnym wypadku stanowić nadużycia prawa. Co więcej, nawet przy założeniu, iż wniosek o unieważnienie prawa do znaku stanowi część globalnego planu konfrontacyjnej strategii handlowej obejmującej również metody nieuczciwej konkurencji, wykreślenie z rejestru mającego charakter opisowy lub pozbawionego charakteru odróżniającego znaku towarowego jest konsekwencją prawną nałożoną odpowiednimi przepisami, a właściciel tego znaku nie uzyskuje prawa do utrzymania w mocy jego rejestracji ze względu na fakt, że wnioskujący o unieważnienie prawa do znaku popełnia ponadto czyny nieuczciwej konkurencji.
W konkluzji, Trybunał stwierdził, iż Izba Odwoławcza naruszyła prawo, uchylając decyzję Wydziału Unieważnień OHIM i odrzucając wniosek o unieważnienie prawa do znaku jako niedopuszczalny na podstawie zarzucanego „nadużycia prawa”.
