30 października 2006 r. dom mody Yves Saint Laurent dokonał w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) zgłoszenia wzoru wspólnotowego damskiej torebki. 3 kwietnia 2009 r. H&M Hennes & Mauritz BV & Co. KG złożyła do OHIM wniosek o unieważnienie prawa do zakwestionowanego wzoru na podstawie tego, iż zakwestionowany wzór miał być pozbawiony indywidualnego charakteru, ze względu na wcześniej istniejący wzór.
Zarówno wniosek, jak i odwołanie od niego, zostały oddalone. Izba Odwoławcza zbadała indywidualny charakter zakwestionowanego wzoru. Uznała ona, że poinformowanym użytkownikiem wspomnianego wzoru jest poinformowana kobieta interesująca się torebkami jako potencjalna użytkowniczka. Zdaniem Izby dwa rozpatrywane wzory miały wspólne cechy, w szczególności górne kontury i rączki w kształcie pasków przytwierdzonych do korpusu torebki za pomocą wzmocnionego nitami systemu pierścieni, lecz różnice co do kształtu, struktury i wykończenia powierzchni grały decydującą rolę w całościowym wrażeniu wywoływanym przez te produkty. W tym względzie Izba Odwoławcza uznała, że stopień swobody twórcy jest duży, lecz w niniejszym przypadku nie zaciera on z punktu widzenia poinformowanej użytkowniczki istotnych różnic co do kształtu, struktury i wykończenia powierzchni, którymi odznaczają się te dwie torebki. Sprawa trafiła przed Sąd UE, który 10 września 2015 r. wydał wyrok.
Sąd przypomniał, że wzór wspólnotowy jest uznawany za posiadający indywidualny charakter, jeśli całościowe wrażenie, jakie wywołuje na poinformowanym użytkowniku, różni się od wrażenia, jakie wywiera na tym użytkowniku wzór, który został wcześniej udostępniony publicznie. Im większa jest swoboda twórcy przy opracowywaniu wzoru, tym rzadziej niewielkie różnice między kolidującymi ze sobą wzorami wystarczają do wywołania u poinformowanego użytkownika odmiennych całościowych wrażeń. W dziedzinie artykułów związanych z modą, takich jak torebki, zakres swobody twórcy jest duży.
Czynnik dotyczący swobody twórcy nie może sam warunkować oceny indywidualnego charakteru wzoru, lecz że jest on natomiast elementem, który należy wziąć pod uwagę przy tej ocenie. Wspomniany czynnik jest czynnikiem, który pozwala osłabić ocenę indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru, nie zaś autonomicznym czynnikiem określającym, jak różne muszą być dwa wzory, aby któryś z nich miał indywidualny charakter.
