Co zrobić, kiedy nie ma się własnego znaku towarowego i – co więcej – wcale nie chce się go wymyślać? W takiej sytuacji można działać na rynku na zasadzie franczyzy. Polega ona na licencjonowaniu cudzego znaku towarowego i oferowaniu usług czy towarów właśnie pod nim. Na tej zasadzie działa na przykład sieć barów szybkiej obsługi McDonald’s.

W tym zakresie został niedawno wydany ciekawy wyrok, w sprawie rozpatrywanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Sąd uznał, że firma płacąca za znak towarowy amerykańskiemu właścicielowi musi pobrać polski podatek, nawet jeśli pieniądze przelewa pośrednikowi z innego kraju. W myśl wyroku ten, kto wypłaca należność licencyjną powinien mieć na uwadze, kto jest rzeczywistym beneficjentem wypłaty, a nie na czyje konto jest ona uiszczana. Skoro umowa o korzystanie ze znaku towarowego wiąże polską i amerykańską spółkę, musi być w tej sytuacji stosowana umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania. Bez znaczenia jest w tym przypadku, że pieniądze trafią do Niemiec, skąd wcześniej zapłacono amerykańskiej spółce będącej właścicielem znaku towarowego.

W stanie faktycznym sporu niemiecka firma zajmowała się poborem opłat od wszystkich członków grupy kapitałowej w Europie. Kwoty opłat były następnie przekazywane do USA.  Polska spółka przez 9 lat nie uiściła opłat z zysku, ponieważ kwestionowała ich wysokość. W tym czasie należność tę uiściła spółka niemiecka, będąca pośrednikiem w zawieraniu umowy licencji znaku towarowego. Polska spółka została więc jej dłużnikiem. Sąd stwierdził, że rzeczywistym beneficjentem wypłat jest jednak spółka z USA i w tym przypadku to przepisy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinny być stosowane.