czwartek, 26 listopad 2015 12:54

Państwowy znak towarowy

Napisał

kuala-lumpur-170985_192025 maja 2010 r. Paola Vergamini dokonała w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) zgłoszenia graficznego wspólnotowego znaku towarowego, w białym i czarnym kolorze, w postaci dwóch okręgów, w które wpisana jest ośmioramienna gwiazda. W znaku znajdowały się napisy w alfabecie arabskim i hebrajskim, w tym „MALAYSIA” i „HALAL”. Znak zgłoszono dla różnych towarów, w tym odzieży i artykułów spożywczych.

Sprzeciw przeciwko zgłoszeniu wniósł rząd Malezji. Został on oparty na identycznym niezarejestrowanym oznaczeniu graficznym, używanym go dla gamy towarów i usług, w tym żywności. Wydział Sprzeciwów oddalił sprzeciw w całości stwierdzając, powszechna znajomość wcześniejszego oznaczenia nie została wykazana w odniesieniu do żadnego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

W listopadzie 2015 r. Sąd UE wydał wyrok w tej sprawie.

Sąd wskazał, że oznaczenie służące do oznaczania towarów lub usług może uzyskać reputację na rynku w rozumieniu prawa znajdującego zastosowanie do powództwa opartego na bezprawnym używaniu nazwy, nawet jeżeli jest ono używane przez kilka podmiotów. Z powyższego wynika, że podmioty te mogą dysponować prawami do oznaczenia, które uzyskało reputację na rynku.

Sąd był też zdania, że podmioty publiczne także mogą być chronione przez powództwo oparte na bezprawnym używaniu nazwy, jeśli wspomniane podmioty publiczne używają określonego oznaczenia, należącego wyłącznie do nich.

Podczas postępowania rząd Malezji szczegółowo wyjaśnił funkcjonowanie swojego systemu certyfikacji odnoszącego się do zgodności danych towarów z szariatem, funkcję tego systemu mającą na celu zbadanie procesów wytwarzania stosowanych przez strony zamierzające zostać upoważnionymi użytkownikami znaku towarowego skarżącego, a także funkcję tego systemu polegającą na nadzorze nad używaniem tego znaku przez owych użytkowników, aby zapewnić, że przestrzegane są normy jakości związane z tym systemem. Zezwolenie, którego udziela on użytkownikom, odnoszące się do używania jego znaku towarowego i systemu certyfikacji, z prawnego punktu widzenia odpowiada licencji na używanie. Rząd był zdania, że użytkownicy ci są wyłącznie licencjobiorcami i nie nabywają ani praw własności odnoszących się do znaku towarowego, ani praw do reputacji związanych z tym znakiem towarowym.

Sąd uznał, że w niniejszym wypadku – mając na względzie system certyfikacji skarżącego państwa odnoszący się do zgodności towarów z szariatem, funkcję tego systemu mającą na celu zbadanie procesów wytwarzania stosowanych przez osoby trzecie zamierzające zostać upoważnionymi użytkownikami etykiety skarżącego, a także funkcję tego systemu polegającą na nadzorze nad używaniem etykiety przez owych upoważnionych użytkowników, aby zapewnić, że przestrzegane są określone przez skarżącego normy jakości – to skarżącego należy uważać za właściciela oznaczenia. Konsumenci towarów i użytkownicy usług, od chwili, w której spostrzegą etykietę, są bowiem informowani o zgodności tych towarów i usług z halal zgodnie z systemem kontroli zagwarantowanym w Malezji. Ponadto etykieta może wskazywać profil publiczny, o pochodzeniu rządowym, który informuje o tym konsumentów, co wzmacnia wyłączną własność skarżącego, a nie własność współdzieloną z innymi podmiotami, nawet tymi, które upoważniono do używania etykiety.

Pomimo to, sąd uznał, że rząd Malezji nie przedstawił wystarczającego materiału dowodowego na uwzględnienie reputacji swojego oznaczenia i skargę oddalił.

Czytany 1136 razy