Jakiś czas temu wspominaliśmy, że na rodzimym rynku perfum powstał spór pomiędzy znanym producentem m.in. mody i perfum Chanel, a Radosławem Majdanem, a konkretniej jego spółką Vabun S.A. Sprawa dotyczyła perfum sygnowanych oznaczeniem „Vabun for Lady No.5”, które Chanel uznało za kopię swoich flagowych „Chanel No.5”. Zdaniem francuskiego domu mody polskie perfumy mogły doprowadzić do konfuzji klientów i ich przekonanie, że perfumy Vabun są pochodną lub produktem z linii Chanel No. 5.

Sprawa znalazła już swój finał - spór został rozwiązany drogą polubowną, gdyż strony zawarły ugodę, której zakres terytorialny obejmuje cały świat. 

Na mocy ugody debiutująca w tamtym roku na giełdzie spółka Vabun S.A. oświadczyła, że zaprzestanie sprzedaży perfum „Vabun for Lady No.5”. Ponadto, z oficjalnego komunikatu polskiej spółki wynika, iż Vabun S.A. zobowiązała się również do zniszczenia kartonowych opakowań produkowanych przez siebie perfum, jak również wszelkich materiałów reklamowych i promocyjnych dotyczących spornego produktu. Spółka oświadczyła także, że nie udzieliła licencji ani jakiegokolwiek innego upoważnienia do używania nazwy „Vabun for Lady No.5” jakiemukolwiek podmiotowi trzeciemu.

Co ciekawe, z ugody wynika również, że po usunięciu oznaczenia "No.5", które stanowiło podstawę sporu, sporne perfumy będą mogły być ponownie wprowadzane do obrotu. Celem zabezpieczenia wykonania ugody, spółka Vabun S.A. zobowiązała się do zapłaty stosownych kar umownych na rzecz Chanel SARL w przypadku naruszenia jej warunków. Ponadto, jak wynika z oświadczenia polskiej spółki "w przypadku wykonania zobowiązań wynikających z zawartej ugody spółka Chanel zwalnia Emitenta z wszelkich powództw, postępowań, roszczeń, długów, odszkodowań, wyroków lub żądań w związku z używaniem Spornych Perfum, w tym z produkcją, sprzedaż i promocją Spornych Perfum".

Odnosząc się zaś ogólnie do sytuacji na rynku, niezależnie od zawartej ugody Vabun S.A. wskazała, że jej intencją nigdy nie było kopiowanie lub naśladownictwo innych, dostępnych na rynku produktów, z kolei sama spółka jako producent perfum w pełni popiera i zgadza się z zasadami dotyczącymi ochrony praw własności przemysłowej oraz uczciwej konkurencji.

W Internecie można znaleźć wiele sklepów oferujących używane luksusowe towary. Bez wątpienia, ich działalność jest niekorzystna dla luksusowych marek, ponieważ tracą one potencjalnych klientów. Dlatego, domy mody takie jak Chanel próbują się ich pozbyć. Nie jest to jednak proste, ponieważ bezpośrednia odsprzedaż towarów mieści się w granicach prawa. Uprawnieni do znaków towarowych tracą kontrolę nad znakiem towarowym w momencie  pierwszego wprowadzenia towarów opatrzonych znakiem na rynek  i co do zasady nie mogą zapobiegać dalszej odsprzedaży tych towarów przez ich nabywców.

Mimo to w 2018 dom mody Chanel złożył pozwy przeciwko "What Goes Around Comes Around" i "The RealReal" - internetowym sklepom z używanymi luksusowymi towarami. Swoje roszczenia uzasadnił tym, że działalność sklepów tego typu opiera się w dużej mierze na bezprawnym wykorzystaniu atrakcyjności i renomy najbardziej znanych marek luksusowych na świecie i ich cennej własności intelektualnej. Twierdził, że działalność ta obejmuje także nieuzasadnione w mediach społecznościowych, po to aby przyciągnąć konsumentów, którzy mogliby myśleć, że sklepy te są w jakiś sposób powiązane z marką Chanel. Dodatkowo, Chanel próbuje dowieść, że internetowe sklepy oferujące używane towary poprzez swoje działania usiłują "oszukać lub wprowadzić w błąd konsumentów". 

Zdaje się, że strategią domu mody Chanel jest próba zasiania wątpliwości co do oryginalności produktów sprzedawanych przez sklepy internetowe typu "TheRealReal" czy "What Goes Around Comes Around" co w rezultacie miałoby osłabić zaufanie klientów do takich ofert i zmniejszyć ich zainteresowanie. Druga strona stoi na stanowisku, że roszczenia Chanel są nieuzasadnione głównie dlatego, że nie można zakazać konsumentom odsprzedaży ich legalnie zakupionych towarów.

Spory dotyczące znaków towarowych to w dzisiejszych czasach w zasadzie  codzienność. Ale sprawa związana z logo klubu motocyklowego "Mongols Motorcycle Club" jest pierwszą tego typu w historii. 

"Mongols Motorcycle Club" to nie tylko grupa motocyklistów z Kalifornii, ale - co wynika z akt sprawy amerykańskich prokuratorów - gang odpowiedzialny między innymi za handel narkotykami, morderstwa i rozboje. 

Wątek znaku towarowego pojawił się w toczącej się przeciwko członkom gangu sprawie. Klub jest właścicielem zarejestrowanego znaku towarowego z wizerunkiem postaci w okularach słonecznych i kucykiem, siedzącej na motocyklu. Zdaniem amerykańskiej prokuratury "logo gangu, wyryte na skórzanych kurtkach jego członków oraz ich akcesoriach, jest kluczowe dla tożsamości członków klubu "Mongols Motorcycle Club"  i daje im poczucie bezkarności w działaniu." Dlatego też prokuratura w batalii sądowej walczyła o pozbawienie klubu prawa do znaku. 

Prokuratorom udało się udowodnić zarzucane klubowi przestępstwa. Po wieloletniej batalii amerykański Sąd orzekł, że klub motocyklowy "Mongols Motorcycle Club" powinien zostać pozbawiony swojego znaku towarowego. Jest to pierwszy tego typu wyrok, który pozbawia właściciela prawa do znaku towarowego z powodu popełnionych przestępstw. W opinii prawników wyrok jest kontrowersyjny i może się nie utrzymać z powodu naruszenia podstawowych zasad konstytucji. 

Nie minął jeszcze rok od ostatniej batalii sądowej toczącej się miedzy dwoma znanymi producentami obuwia Skechers i Adidas, a obie marki znów spotykają się w sądzie. 

Pod koniec zeszłego roku Adidas wystosował wobec Skechers dwa listy ostrzegawcze, wzywające do zaprzestania produkcji i sprzedaży trampek o nazwie "Goldie-Peaks", ponieważ - jak twierdzi, naruszają one renomowany znak Adidasa, czyli znak składający się z trzech pasków.   

Adidas podnosi, że wygląd butów "Goldie-Peaks" jest na tyle podobny do trampek ze znakiem w postaci trzech pasków, że w rezultacie może wprowadzić konsumentów w błąd, co do źródła pochodzenia. 

W odpowiedzi na powyższe wezwania, Skechers  złożyło do sądu w Los Angeles powództwo o powództwo o ustalenie, iż swym działaniem Skechers nie narusza praw do znaków Adidasa. 

Skechers twierdzi oczywiście, że roszczenia Adidasa są bezpodstawne.  Jego zdaniem, zakres ochrony znaku Adidasa, składającego się z trzech pasków jest bardzo wąski, ponieważ na rynku obuwniczym wiele firm stosuje wzór pasków na swoich produktach. Według Skechers, Adidas prawie zawsze używa swojego logo na obuwiu w tym samym kolorze, podczas gdy Skechers i wiele innych firm - takich jak Marc Jacobs, Miu Miu, Gucci, Paul Smith, DVF, Steve Madden, Tommy Hilfiger i Tory Burch produkują obuwie z kontrastującymi paskami. Poza tym, na trampkach "Goldie-Peaks"  widnieje logo  "Skechers", co całkowicie wyklucza ryzyko konfuzji.  

Kierując sprawę do sądu Skechers szuka sposobu aby bez przeszkód kontynuować produkcję i sprzedaż modelu butów "Goldie-Peaks" bez dalszej ingerencji ze strony Adidasa. 

Powyższa sprawa to tylko jeden z długiej listy sporów sądowych prowadzonych przez Adidasa, występującego w obronie swojego logo z trzema paskami. W związku z wieloma roszczeniami, z którymi agresywnie występuje wobec konkurencji, Adidas wśród prawników  zajmujących się prawami własności intelektualnej zyskał już reputację "awanturnika".

Firma Cadbury, znana z produkcji słodyczy, zrezygnowała z dalszej walki o kolor filetowy ze swoim konkurentem Nestle.  Kolor używany był przez Cadbury od 1914 roku.

Cadbury próbowała zarejestrować odcień fioletowego jako znak towarowy. Wątpliwości co do rejestracji tego znaku zgłosiło właśnie Nestle. Zdaniem konkurenta, znak towarowy naruszałby jego wcześniejsze prawa i zbyt mocno kojarzył się z orzechowo-karmelową czekoladką Purple One i fioletowym opakowaniem  czekoladek z logo Quality Street.

Właściciel firmy Cadbury, Mondalez International zapewnił jednakże, że mimo niewniesienia apelacji, Cadbury nadal będzie podejmowała kroki w celu ochrony swoich praw.

Na pocieszenie Cadbury zostaje zwycięstwo, jakie odniosła nad Nestle dwa lata temu. Udało się bowiem zablokować uzyskanie przez Nestle znaku towarowego przedstawiającego kształt batonika Kit-Kat.

McDonald's, gigant na rynku fastfoodów stracił prawo do znaku towarowego Big Mac, w następstwie postępowania o unieważnienie znaku, złożonego przez irlandzką sieć fastfoodową Supermac's. W decyzji kończącej postępowanie, Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) stwierdził, że McDonald's nie dowiódł rzeczywistego używania znaku "Big Mac" w ciągu 5 lat poprzedzających złożenie wniosku o unieważnienie. Jeżeli decyzja się utrzyma,  "Big Mac" nie będzie stanowił już prawa wyłącznego McDonald's i stanie się  oznaczeniem, z którego będą mogły korzystać inne podmioty.   

Na takie rozstrzygnięcie czekał Supermac's, który dzięki temu może rozwijać swój biznes pod dotychczasową marką w Irlandii i w Europie. Do tej pory, mimo że w jego ofercie nigdy nie było produktu o nazwie "Big Mac", McDonald’s powoływał się na podobieństwo oznaczenia Supermac's do "Big Mac", tym samym blokując jej rozwój. 

Decyzja EUIPO jest nieco zaskakująca, ponieważ McDonald's zawsze był bardzo sprawny w egzekwowaniu swoich praw. W 1993r. McDonald's zablokował używanie nazwy "McDental" dla usług dentystycznych w Nowym Jorku, a w 2016 pokonał firmę z Singapuru i przeszkodził w rejestracji jej znaku "MACCOFFEE". 

Red Dead Redemption II (RDR2) jest kolejną częścią serii gier komputerowych „Red Dead”, wydawanych od roku 2004. Bohaterowie tej części trafiają na dziki zachód, do roku 1899, gdzie pod postacią Arthura Morgana muszą zmierzyć się z kłopotami, w jakie popada gang van der Lindego. Bohaterowie są miedzy innymi ścigani przez agencję detektywistyczną Pinkertona.

Wspomniana agencja istnieje także w świecie rzeczywistym. Została założona w Stanach Zjednoczonych w roku 1850 przez niejakiego Allana Pinkertona. Agencja odegrała znacząca rolę w zaprowadzaniu porządku na tak zwanym Dzikim Zachodzie w XIX w. Jej agenci byli wynajmowani przez amerykański rząd do ścigania bandytów, m.in. Jesse Jamesa, Butcha Cassidy’ego i Sundance Kide’a. Aktualnie agencja działa pod nazwą „Pinkerton Consulting & Investigations Inc.”.

Po wypuszczeniu Red Dead Redemption II na rynek agencja wystąpiła z pozwem przeciwko jej producentom – Rockstar Games i Take-Two. Pinkerton domaga się opłaty za użycie jej nazwy w grze oraz udziału w tantiemach ze sprzedaży.

W odpowiedzi na pozew Take-Two powołał się konstytucję USA. Stwierdził, że zgodnie z prawem nie można zabronić żadnemu twórcy odwoływania się w swoich dziełach do pewnych historycznych faktów. A takim właśnie odwołaniem jest umieszczenie agencji Pinkertona w grze. Użycie nazwy „Pinkerton Derective Agency” jest zresztą jednym z wielu odniesień do roku 1899, które pozwalają oddać klimat zachodnich stanów USA pod koniec XIX wieku. Zakazanie używania historycznych nazw stanowiłoby prześladowanie twórców i naruszenie wolności wypowiedzi. Co więcej, gdyby roszczenia o zakazanie posługiwania się historycznymi nazwami, czy faktami w dziełach były uwzględniane, trudno byłoby zaistnieć jakimkolwiek utworom z gatunku fikcji historycznej.

Producent gry przypomniał, że agencja Pinkertona pojawiła się niejednokrotnie w innych dziełach, np. w filmie „The Long Rides”, w telewizyjnym show „Deadwood”, czy w utworze Eltona Johna „Ballad of a Well-Known Gun”. W 2013 r. na rynku dostępna była gra „BioShock Infinite”, w której jednym z bohaterów był były agent Pinkertona. Natomiast w samym Red Dead Redemption II agencja Pinkertona pojawia się w zaledwie dziesięciu misjach bohaterów, z dostępnych stu sześciu.

Kolejnym argumentem Take-Two jest fakt, że używa on historycznej nazwy agencji, tj. „Pinkerton Derective Agency”, podczas gdy współcześnie agencja nazywa się: „Pinkerton Consulting & Investigations Inc”. W grze występuje także historyczny, nie zaś aktualny, znak agencji.

Na zakończenie Take-Two stwierdza, że występując z pozwem agencja Pinkertona próbuje skorzystać z ogromnego sukcesu Red Dead Redemption II. Gra rzeczywiście okazała się hitem – producent sprzedał 17 milionów egzemplarzy.

Producent gry domaga się oddalenia pozwu oraz zapłaty przez agencję Pinkertona wszelkich kosztów sądowych.

Wiosną 2013 roku kontrola celna przechwyciła ładunek podróżujący z Chin, przez Singapur, do Indonezji. Były to dwa kontenery oznaczone jako „artykuły gospodarstwa domowego”. Jak się okazało wewnątrz znajdowały się wyprodukowane w Chinach podróbki produktów znanych marek, w tym podróbka kultowej torebki „Birkin” marki Hermes, torebki z oznaczeniem w postaci podwójnego „G” – czyli Gucci oraz z oznaczeniem „LV” –  Louis Vuitton.

Towary miały zostać dostarczone do Indonezji za pośrednictwem firmy logistycznej Megastar Shipping. Firma z kolei miała odebrać towary w Singapurze i przesłać je do miejsca przeznaczenia. Dlatego producenci, których prawa zostały naruszone przez podróbki znajdujące się w ładunku, pozwali właśnie Megastar Shipping zarzucając jej naruszenie znaków towarowych poprzez m.in. import i eksport podrobionych towarów. Ostatecznie postępowanie z powództwa Louis Vuitton, Gucci, Burberry, Hermèsa i Sanrio (producenta zabawek „Hello Kitty”), zakończyło się ich przegraną.

W toku sprawy Megastar wyjaśniła, że w była wyłącznie spedytorem i nie handlowała podróbkami. Firma została wynajęta przez podmiot trzeci w marcu 2013 roku. Jej zadaniem było zorganizowanie transportu przesyłki z Singapuru do Batam w Indonezji. Oznacza to, że Megastar nie był importerem produktów – skoro jej jedynym obowiązkiem była organizacja transportu. Nie była także świadoma zawartości transportowanego ładunku. Dlatego Megastar nie może być odpowiedzialna za naruszenia praw znanych producentów.

Sąd w Singapurze, który rozpatrywał sprawę, zgodził się z takim stanowiskiem. W orzeczeniu, wydanym pod koniec 2017 roku, oddalił pozew i zasądził od powodów na rzecz Megastar zwrot kosztów sądowych.

Jednakże firmy Burberry i Louis Vuitton postanowiły walczyć dalej i złożyły apelacje. Jak się okazało, nieskuteczne. Sąd drugiej instancji oddalił apelacje. W wyroku stwierdził, że producenci dóbr luksusowych pozywający Megastar powinni udowodnić, że spedytor zamierzał importować i eksportować towary oznaczone ich znakami, a także, że wiedział lub mógł podejrzewać, że podrobione towary są oznaczone znakami towarowymi tych producentów. 

Sąd zauważył jednak, że Megastar na podstawie posiadanych przez nią dokumentów związanych ze spedycją nie mogła podejrzewać, że ładunek będzie zawierał podrabiane dobra luksusowe. Dodatkowo sąd stwierdził, że nie było w sprawie żadnych dowodów wykazujących na zamiar importu podróbek przez Megastar. Przeciwnie, z dowodów wynika, że Megastar świadczyła jedynie usługi spedycyjne. Z tych powodów żądania Louis Vuitton i Burberry musiały zostać oddalone.

Rihanna pozwała swojego ojca za handel marką "Fenty" i sugerowanie, że przedsięwzięcie, istniejące od 2017 roku, jest z nią związane.

Amerykańska piosenkarka, której pełne imię to Robyn Rihanna Fenty, złożyła pozew w amerykańskim sądzie federalnym w Los Angeles w którym oskarża ojca, Ronalda Fenty'ego i jego  dwóch wspólników o oszustwa i promowanie swojej firmy produkcyjnej "Fenty Entertainment" w oparciu o założoną przez nią markę kosmetyczną "FENTY”, z którą związany jest znak towarowy "Fenty", chroniony dla kosmetyków, bielizny i butów. Na tej właśnie podstawie Rihanna wniosła o nakazanie swojemu ojcu zaprzestania używania nazwy "Fenty". Rihanna argumentowała, że nie jest w żaden sposób powiązana z "Fenty Entertainment" , a jednak firma ta  fałszywie promuje się w oparciu o te powiązania.

W ramach swojej działalności, "Fenty Entertainment" miała przyjąć ofertę na 15 koncertów Rihanny w Ameryce Łacińskiej  na kwotę 15 milionów dolarów oraz sugerować, że piosenkarka była zaangażowana w projekt hoteli butikowych.

Pozew został złożony  po tym jak Ronald Fenty i jego wspólników wielokrotnie wzywano do zaprzestania używania znaku towarowego "Fenty" oraz sugerowania nieprawdziwego związku piosenkarki z "Fenty Entertainmet".

Jakiś czas temu głośno było o interaktywnym filmie “Black Mirror: Bandesnatch” zrealizowanym przez platformę streemingową Netflix. Niedawno film stał się przedmiotem sporu sądowego. Wydawca książek dla dzieci firma Chooseco LCC pozwała Netflixa w związku z pojawiąjącą się w filmie frazą: „Choose Your Own Adventure”, czyli w tłumaczeniu: „Wybierz swoją własną przygodę”. Fraza ta stanowi znak towarowy zarejestrowany na rzecz wydawcy. Chooseco LCC dochodzi od Netflixa kwoty 25 milionów dolarów powołując się na nieuprawnione użycie znaku towarowego. Co więcej wydawca twierdzi, że kwota ta stanowi wyłącznie wstępne, zachowawcze wyliczenie.

Netflix właściewie mógł się spodziewać takiego obrotu sprawy. Platforma od lat negocjowała z Chooseco LCC warunki wykorzystania frazy, jednak do porozumienia nigdy nie doszło. Już po wykorzystaniu „Choose Your Own Adventure” przez Netflixa, wydawca wysłał do niego list ostrzegawczy, który nie przyniósł rezultatu.

W wyprodukowanym przez Netflix filmie fraza „Choose Your Own Adventure” stanowi tytuł książki. W rzeczywistości pod tym tytułem również sprzedawano książkę, a wydawcą był nie kto inny jak właśnie Chooseco. W latach 1978 – 1998 wydawca miał sprzedaż 250 milionów egzemplarzy tej książki. Teraz Chooseco podnosi w pozwie,  że w filmie Bandersnatch pojawiają się sceny ekstremalnej przemocy fizycznej, morderstwo, nadużywanie narkotyków oraz umożliwienie widzowi zadecydowania o śmierci dziecka. W książce takie sceny w ogóle się nie pojawiają i Chooseco nie chce, by książka była z nimi kojarzona.

Rzecznik prasowy Chooseco stwierdził, że wydawnictwo zapewnia między innymi odpowiednią treść książek dla poszczególnych grup wiekowych dzieci. Tym bardziej wydawca nie chce, by jego książka, przeznaczona dla dzieci i młodzieży w wieku między 7 a 14 lat, była kojarzona z przemocą pojawiającą się w filmie, którą uznaje za szkodliwą. Rzecznik zaznaczył też, że działania Netflixa naruszają renomę znaku.

Sprawę skomentowała również jedna z założycielek wydawnictwa Shannon Gilligan. Stwierdziła, że jej firma wolałaby nie uciekać się do sporów sądowych. Jednak biorąc pod uwagę rozmiar szkody, które ponosi znak „Choose Your Own Adventure”, wydawnictwu nie pozostały już żadne inne środki ochrony.