Artykuły filtrowane wg daty: sierpień 2018

Pod koniec zeszłego roku głośno było o pozwie wniesionym przez Disney'a przeciwko  „Characters For Hire”, małej firmie, która wysyła na urodziny dzieci kostiumy przedstawiające różnych bohaterów bajek. Te postaci, to w zasadzie nieznacznie zmienione postacie z bajek Disneya, takie jak „Dark Lord”- ciemny pan („Dearth Vader”) i „Big Hairy Guy”- wielki włochaty pan (Chewbacca). 

Disney pozwał „Characters For Hire”, zarówno w zakresie naruszenia praw do znaków towarowych jak i praw autorskich, podczas gdy Characters For Hire” twierdzą, że modyfikacje w postaciach oraz  wyraźne zastrzeżenie na stronie internetowej, że postacie nie są postaciami Disneya niwelują szanse na pomylenie. Zaś prawo autorskie odnosi się do określonych utworów, a nie do ogólnych pomysłów („ciemny pan”,  „wielki włochaty pan”). 

I tak prawie rok później pojawiły się pierwsze niekorzystne rozstrzygnięcia dla Disney’a. 

Sędzia federalny z Nowego Jorku nie wydał wyroku na korzyść Disneya w toczącej się sprawie przeciwko Nickowi Sarelli z „Characters For Hire”,  który jak twierdził Disney „prowadzi biznes oparty na naruszaniu bardzo cennych praw własności intelektualnej Powoda".

Co więcej, sędzia oddalił większość roszczeń dotyczących naruszeń znaków towarowych Disney’a. Uznał on ich pewne podobieństwo, ale równocześnie ustalił,  że obie firmy nie są konkurentami w tej samej branży, ani że odbiorcy „Characters For Hire”, mogą być wprowadzeni w błąd, ponieważ  to "dorośli, a nie dzieci" planują imprezy i nie ma dowodów na jakiekolwiek pomyłki w tym zakresie. 

Okazuje się, że wszelkie kroki i działania, które podjęła firma „Characters For Hire”, aby konsumenci nie byli wprowadzeni w błąd co do pochodzenia postaci z bajek Disneya były strzałem w dziesiątkę. Dowody Disneya w większości dotyczyły opinii klientów o postaciach, które czasami odwoływały się do oryginalnych postaci, ale sędzia stwierdził, że nawet w tych komentarzach nic nie wskazuje na jakiekolwiek wprowadzenie w błąd. Zamiast tego, dowiedziono, że rodzice doskonale wiedzieli, że kupują tak zwane „imitacje”. 

Sąd oddalił także część roszczeń dotyczących praw autorskich Disneya zauważając, że prawnicy Disneya przedstawili dowody w postaci niskiej jakości wydruków ze strony internetowej „Characters For Hire”, w tym zrzuty ekranu stron internetowych, które nie są już aktywne. Najbardziej prawdopodobnym wynikiem toczącego się postępowania jest osiągnięcie porozumienia stron.

Rospatent - Rosyjski Urząd Patentowy po raz kolejny oddalił wniosek Mercedes-Benz o rejestrację znaku towarowego w postaci oznaczenia „G 65”. 

We wcześniejszym rozstrzygnięciu, Rospatent stwierdził, że oznaczenie „G 65” jest jedynie prostą kombinacją liter i cyfr i jako takiej, brak jej zdolności odróżniającej, nie posiada żadnego elementu dystynktywnego np. oryginalnej grafiki lub znaczenia.

Z kolei wnioskodawca argumentował, że konsumenci i specjaliści z tej dziedziny potrafią odróżnić różne modele samochodów tylko za pomocą kombinacji liczba-litera. 

W 2015 roku Mercedes-Benz wprowadził nowy system specyfikacji swoich produktów, oparty na pięciu typach modeli samochodów: "A", "B", "C", "E" i "S". Daimler AG uważa, że ​​na przykład znak towarowy „E 220” można odróżnić ze względu na specyficzną sekwencję elementów, dzięki czemu jest on dystynktywny.

Jednak Rospatent konsekwentnie odmawia przyznawania ochrony podobnym oznaczeniom. Jeszcze w marcu Rospatent oddalił wnioski o przyznanie ochrony znakom „E 220”, „S450”, „S 450 e” i „G 500”. Tak samo postąpił w kwietniu tego roku, i w przypadku oznaczeń „B 140”, „C 250 e”, „S 350 e” oraz „E 400 e” rozstrzygnął o ich oddaleniu.

Koncern Nike przegrywa bitwę z firmą odzieżową LNDR. 

W ramach swojej nowej kampanii "Nothing Beats a Londoner” Nike wykorzystała skrót LDNR (wskazujący na „Londoner”/„Londyńczyk”). Oznaczenie LDNR pojawiało się w materiałach wideo, w mediach społecznościowych, na wystawach sklepowych, a także podczas wydarzeń na żywo podczas rozdawania gadżetów reklamowych. To nie spodobało się niewielkiej firmie odzieżowej, która pod bardzo podobnym oznaczeniem LNDR produkuje i sprzedaje kobiecą odzież sportową. Firma „LNDR” z siedzibą w Londynie zainteresowała się kampanią Nike, ponieważ uznała, że narusza ona jej prawa.

Już w marcu, w wyniku skargi firmy LNDR, Nike usunęła materiał pokazujący oznaczenie LDNR  ze swojego kanału YouTube, ponieważ Sąd w Wielkiej Brytanii orzekając na korzyść firmy LNDR, potwierdził naruszenie znaku towarowego LNDR. 

W toku postępowania, Sąd ustalił, że mimo, iż Nike przed uruchomieniem swojej kampanii, wiedział o istnieniu oznaczenia firmy LNDR, ponieważ przeprowadził badanie znaku towarowego, to zaryzykował potencjalne naruszenie praw do tego znaku.  Joanna Turner, założycielka LNDR argumentowała, że Kampania Nike bardzo szybko zyskała ogromną popularność. Według niej, opinia publiczna mogła odnieść wrażenie, że LNDR to znak Nike, lub że między firmami istnieje jakiś rodzaj współpracy. Aby chronić swoją markę i znaki towarowe, kluczowe dla dalszego rozwoju LNDR, firma zdecydowała się  podjąć kroki prawne w stosunku do globalnego koncernu.

Stowarzyszenie „The Scotch Whisky Association” (SWA) przyznało  znak certyfikujący „Szkockiej whisky” w Republice Południowej Afryki (RPA), której terytorium jest siódmym pod względem wielkości rynkiem eksportowym dla tego produktu.

Powyższy znak towarowy jest jedną z pierwszych rejestracji zagranicznych w RPA. Dzięki niemu, podrabianie „szkockiej” będzie o wiele trudniejsze. Mówi się, że dzięki eksportowi „szkockiej whisky” Wielka Brytania zarabia 139 funtów na sekundę, co stanowi równowartość ponad 4 miliardów funtów rocznie. Tylko w ubiegłym roku eksport tego trunku do RPA wzrósł o 20,7%,  do 144 milionów funtów, co daje prawie 100 wysyłanych butelek na minutę.

Dyrektor generalny SWA, Karen Betts, komentując rejestrację, stwierdziła: "Rejestracja certyfikującego znaku towarowego dla „szkockiej whisky” w RPA  jest kamieniem milowym w walce o prawa do narodowego napoju Szkocji. Ta rejestracja zapewni „szkockiej whisky” większy stopień ochrony prawnej i pozwoli na ściganie nieuczciwych handlowców, którzy starają się zarobić na szkockim dziedzictwie, rzemiośle i jakości tego produktu. Konsumenci mogą cieszyć się szkocką whisky pewni, że RPA dba o jakość oferowanych produktów i kontroluje, czy dostępny na rynku produkt jest wyprodukowany według tradycyjnych metod."

„Szkocka whisky” to jeden z największych produktów eksportowych Wielkiej Brytanii. Uważa się, że ochrona prawna tego produktu jest kluczem do sukcesu eksportowego w tej branży. A RPA przyłącza się do ponad 100 innych krajów, które zapewniają tę szczególną ochronę prawną.

Conor McGregor znów ma kłopoty ze znakami towarowymi. Holenderskiej firmie o nazwie „McGregor” udało się zablokować sprzedaż na rynku europejskim kolekcji ubrań zapaśnika.

McGregor współpracuje z branżą modową od pewnego czasu. Na rynku dostępne są ubrania z jego nazwiskiem wprowadzane do sprzedaży przez firmę Reebok. Znany zawodnik wystąpił również do Urzędu Patentowego Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z wnioskiem o rejestrację znaku towarowego „Conor McGregor”, m.in. dla odzieży.

Tymczasem holenderska firma „McGregor” jest właścicielem sieci ponad stu sklepów z odzieżą i prawdopodobnie nie jest zadowolona z pojawienia się Conora McGregora w tym biznesie. Świadczy o tym złożenie przez nią sprzeciwu wobec rejestracji unijnego znaku towarowego „McGregor”.

Zdaniem prawnika holenderskiej firmy istnieje ryzyko, że klienci przestaną odróżniać ubrania sygnowane nazwiskiem „McGregor” od tych, które pochodzą od firmy. Jest to bardzo prawdopodobne, ponieważ już teraz, na ubraniach Reeboka akcentowane jest przede wszystkim nazwisko gwiazdy, imię zapisano małymi literami. 

Osobny proces toczył się zresztą przeciwko Reebokowi (którego właścicielem jest Adidas) przed sądem w Hadze. Holenderski McGregor najpierw zwrócił się do Reebok o zaprzestanie sprzedaży odzieży z ich nazwą, ale wobec braku reakcji wystąpił na drogę sądową.

10 sierpnia haski sąd wydał wyrok, w którym uznał za uzasadnione roszczenia holenderskiej firmy i nakazał Reebokowi wycofanie odzieży ze sprzedaży. Sprawa dotycząca znaku towarowego jest toku, ale wyrok haskiego sądu może rzutować na rozstrzygnięcie EUIPO.

Kostka Rubika jest znakiem towarowym, jednakże spory o prawa do niej i do znaku trwają nieprzerwanie od lat ’70 ubiegłego wieku, kiedy została wyprodukowana. 

Produkt zatrzymany na Syberii pochodził jak można się domyślać z Chin. Każda z kostek była zapakowana w plastikową torebkę oznaczoną jako „zabawka” oraz „do recyclingu”.

Według rosyjskich dokumentów celnych jeden ze znaków towarowych przedstawiających kostkę Rubika należy do firmy Rubik's Brand Limited z Wielkiej Brytanii. Firma, działająca poprzez moskiewską kancelarię, wszczęła postępowanie administracyjne dotyczące nielegalnego użycia znaku.

Jednocześnie właściciel znaku towarowego poprosił o zniszczenie fałszywych kostek Rubika Irkucki urząd celny, który skonfiskował towary, nie poinformował, czy tak się stało.

Spadkobiery popularnego w latach ’60 aktora Steve’a McQueena wystąpili z pozwem przeciwko Ferrari. Ta luksusowa marka samochodowa wypuściła na rynek limitowaną edycję Ferrari Califormia T, nazwaną „The McQueen”. Nazwa nawiązuje zapewne do kultowego filmu „Bullit”, w którym McQueen gra jedną z głównych ról, i w którym kluczową rolę odegrał pościg samochodowy wąskimi ulicami San Francisco.

Rodzina aktora twierdzi jednak, że nie wyraziła zgody na wykorzystanie jego nazwiska. Rozmowy, jakie toczyły się z Ferrari, nie zakończyły się podpisaniem umowy. W pozwie jest mowa o tym, że Ferrari już wcześniej używało nazwiska bez autoryzacji, m.in. w celu promocji 70 rocznicy powstania firmy. Na prośbę rodziny Ferrari wycofywało się z tych przewsięzięć. Natomiast w 2017 r. spadkobiercy dowiedzieli się o sprzedaży samochodu pod marką „The McQueen”.

Rodzina aktora domaga się odszkodowania od Ferrari i wydania korzyści związanych z używaniem nazwiska Steve’a McQueena oraz wywoływaniem skojarzenia z jego osobą. Łączna dochodzona kwota przekracza 3 mln $.

Udzielanie licencji na korzystanie z nazwisk i wizerunków znanych osób jest powszechną praktyką rynkową. Osoby dysponujące prawami do tych nazwisk i wizerunków zwykle aktywnie nadzorują ich wykorzystywanie. Przy czym spory na tym gruncie zwykle są wytaczane przeciwko niewielkim firmom, duzi rynkowy gracze zazwyczaj szanują prawa własności intelektualnej, pozyskują licencje i przestrzegają ich warunków. Dlatego sprawa z Ferrari jest zaskakująca. Jeżeli jednak zarzuty są fałszywe, Ferrari może łatwo to udowodnić, pokazując umowę. 

Mimo upływu ponad trzydziestu lat od śmierci aktora, jego nazwisko nadal zapewnia powodzenie produktom, które są nim sygnowane. Sprzedaż samochodów posiadanych przez aktora lub tylko przez niego używanych przynosi duże zyski, a na rynku nie brakuje towarów, które są reklamowane jako mające związek z aktorem.

Jeżeli ktokolwiek miał wątpliwości co do wykorzystywania dostępnych w internecie zdjęć, to zapadłe niedawno orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) powinno je ostatecznie rozwiać. Z pytaniem prawnym do ETSu zwrócił się Federalny Trybunał Sprawiedliwości w Niemczech. Sąd ten rozpatrywał sprawę z powództwa fotografa Dirka Renckhoffa przeciwko szkole średniej w Nadrenii Północnej-Westfalii.
Sprawa zaczęła się od prezentacji ucznia niemieckiej szkoły, który zamieścił w swojej pracy zdjęcie ściągnięte ze strony podróżniczej. Następnie prezentacja została udostępniona na stronie szkoły. Autorem zdjęcia był nie kto inny jak Dirk Renhoff. Gdy fotograf odkrył, że jego zdjęcie znajduje się na szkolnej stronie, zażądał od szkoły odszkodowania w wysokości 400 Euro. Renhoff argumentował, że wyraził zgodę wyłącznie na wykorzystanie jego zdjęcia na stronie podróżniczej, zatem wykorzystanie na stronie szkoły stanowiło naruszenie jego praw autorskich. 
Sprawa toczyła się następnie przed niemieckim sądem, który powziął wątpliwości co do interpretacji pojęcia „publicznego udostępniania”, o którym mowa w Dyrektywie 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. „w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym”. Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej dyrektywy państwa członkowskie powinny zapewnić autorom wyłączne prawo do zezwalania lub zabraniania na jakiekolwiek publiczne udostępnianie ich utworów, drogą przewodową lub bezprzewodową, w tym udostępnianie  taki sposób, że osoby trzecie mają dostęp do tych utworów w wybranym przez siebie miejscu i czasie. Sąd rozpoznający sprawą w Niemczech zwrócił się do ETSu o interpretację „publicznego udostępniania”.
Po zapoznaniu się ze sprawą Trybunał stwierdził, że co do zasady każde wykorzystanie utworu bez zgody jego autora stanowi naruszenie praw autorskich. Tym samym ETS potwierdził, że nie jest dopuszczalne wykorzystanie w internecie fotografii bez zgody autora tylko dlatego, że fotografia jest dostępna na innej stronie w sieci. 
Powyższa wypowiedź ETSu nie powinna wzbudzać kontrowersji. Ważne natomiast, że ETS podkreślił różnicę pomiędzy pobraniem fotografii z innej strony i jej udostępnieniem w internecie a udostępnieniem na stronie internetowej linku do zdjęcia. Ta druga sytuacja nie jest uważana za publiczne udostępnianie i nie narusza niczyich praw autorskich.

Urząd Patentowy RP decyzją z czerwca 2004 roku udzielił uprawnionemu M. B. prawa z rejestracji wzoru przemysłowego pt. "Kratka kominkowa wentylacyjna". 

W lipcu 2014 roku polska spółka z o. o. wniosła o unieważnienie prawa z rejestracji w/w wzoru przemysłowego podnosząc, iż nie posiada on cech nowości i indywidualnego charakteru. Jako dowód na owe okoliczności wnioskodawca przedłożył m.in. wcześniejsze aniżeli data zgłoszenia publikacje ukazujące tożsame kratki, jak również podniósł, że sporny wzór opiera się na powszechnym wzorze i nie wywołuje odmiennego ogólnego wrażenia. Dodatkowo, spółka wskazała, iż interes prawny wywodzi z faktu prowadzenia działalności gospodarczej i rozpoczęciu importu oraz sprzedaży kratek tożsamych z wzorem uprawnionego.

W odpowiedzi na wniosek, uprawniony wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu zakwestionował interes prawny wnioskodawcy, gdyż jego zdaniem sporne prawo nie koliduje z działalnością gospodarczą wnioskodawcy. Ponadto, przedstawione dowody nie zawierały postaci zamontowanej kratki kominkowej, jak również zdjęcia nie zawierają daty przez co nie można określić kiedy zostały zrobione.

Decyzją z listopada 2016 roku Urząd Patentowy RP unieważnił prawo z rejestracji wzoru przemysłowego pt. "Kratka kominkowa wentylacyjna". W uzasadnieniu wskazano, iż wnioskodawca posiada interes prawny w niniejszej sprawie, albowiem jest rzeczywistym konkurentem uprawnionego na rynku w zakresie kratek kominkowych przez co sporne prawo ogranicza jego swobodę prowadzenia działalności gospodarczej. Kolejno, organ stwierdził, że zakres swobody twórczej przy projektowaniu kratek kominkowych wentylacyjnych jest szeroki, podobnie jak możliwość zdobienia i ukształtowania elementów, które są widoczne po zamontowaniu kratki. Zdaniem Urzędu Patentowego wnioskodawca poprzez przedłożone dowody udowodnił, iż sporny wzór przemysłowy został upubliczniony przed datą jego zgłoszenia. Przeciwstawne wzory wywołują zatem takie samo ogólne wrażenie co sporny wzór. Pomimo tego, że dowody nie były opatrzone datą pewną to korespondowały z zeznaniami świadków oraz innymi dowodami (m.in. umowami). Dodatkowo, organ wskazał, iż porównując bezpośrednio przeciwstawne wzory stwierdzić należy, że brak jest pomiędzy nimi dostrzegalnych różnic co potwierdza brak indywidualnego charakteru oraz fakt, że sporny wzór nie wywołuje odmiennego ogólnego wrażenia na zorientowanym użytkowniku.

Uprawniony nie zgadzając się z wydanym rozstrzygnięciem zaskarżył decyzję organu do WSA w Warszawie zarzucając jej naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy oraz przepisów prawa materialnego. W rezultacie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości. W uzasadnieniu ponownie zakwestionowano interes prawny wnioskodawcy w oparciu o odpis KRS i wskazany tam przedmiot działalności. Ponadto, zdaniem skarżącego organ nie ocenił wszystkich odmian spornego wzoru przemysłowego, jak również błędnie ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Ponadto, ocena zakresu swobody twórczej była zbyt daleko idąca i w rezultacie błędna.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy RP wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie rozpoznając sprawę wskazał, iż "w orzecznictwie sądowym nie budzi wątpliwości teza, iż źródłem interesu prawnego w sprawach z zakresu własności przemysłowej mogą być nawet ogólne normy prawne kreujące prawo do prowadzenia działalności gospodarczej (art. 20 i art. 22 Konstytucji RP, art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, a wcześniej art. 5 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej) - (dr Andrzej Kisielewicz "Interes prawny w sprawach własności przemysłowej" - materiał przygotowany na konferencje pn. Wzory w praktyce Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego i Urzędu Patentowego RP. Wzory w orzecznictwie Unii Europejskiej i Polski, Warszawa 8-9 listopada 2006 r., wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 stycznia 2007 r., sygn. VI SA/Wa 1944/06 z dnia 20 marca 2007 r. sygn. VI SA/Wa 1998/06 z dnia 26 czerwca 2007 r. sygn. VI SA/Wa 635/07 z dnia 29 sierpnia 2006 r. sygn. VI SA/Wa 867/06)". Tym samym, uprawnionym do wniesienia o unieważnienie wzoru przemysłowego jest podmiot, któremu sporny wzór przemysłowy przeszkadza w działalności gospodarczej. Wobec powyższego, rzeczywista działalność wnioskodawcy uzasadnia jego interes prawny w niniejszej sprawie, co zostało potwierdzone w toku sprawy.

Odnosząc się zaś do spornego wzoru przemysłowego, sąd wskazał, iż charakteryzuje się on tym, że płyta czołowa kratki ma kształt prostokąta lub kwadratu o zaokrąglonych krawędziach i jest połączona w sposób nierozłączny z bokami mocującymi. Zdaniem sądu należy podzielić stanowisko Urzędu Patentowego RP, iż sporny wzór nie spełniał cechy indywidualnego charakteru i cechy nowości, gdyż jest on podobny do udostępnionego wcześniej tożsamego wzoru. Ocenie podlega cała postać wytworu, a nie poszczególne elementy, w związku z czym przeciwstawne wzory należy uznać za podobne, bowiem nie wywołują odmiennego ogólnego wrażenia na zorientowanym użytkowniku. Tym samym, organ w sposób prawidłowy dokonał pełnej oceny materiału dowodowego i tym samym podobieństwa przeciwstawnych wzorów. Także za prawidłowe uznać należało twierdzenia organu projektant wzoru może dowolnie zmieniać kształt kratki poprzez stosowanie różnych wzorów samej kratki jaki różnego rodzaju materiałów.

Wobec powyższego, z uwagi na fakt, że sporny wzór nie różni się od ujawnionych w materiale dowodowym kratek kominkowych wentylacyjnych, wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2018 roku (VIII SA/Wa 929/17) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę.

Producenci filmu “City of Lies” (pol. “Miasto kłamstw”) z Johnnym Depp’em w roli głównej wystąpili z pozwem przeciwko innej firmie producenckiej zarzucając jej używanie identycznej nazwy firmy, co wywołuje w branży konfuzję.

Pozew został złożony wspólnie przez powiązane ze sobą spółki amerykańską Good Film Productions U.S. Inc. oraz brytyjską Good Film Productions Ltd. Spółki te miały używać znaku „Good Films” w odniesieniu do produkcji filmowej od co najmniej 2008 roku.

Pozwanym natomiast jest Scott Budnick, producent m.in. filmu „Kac Vegas”. Zdaniem powodów używał on znaku „Good Films” co najmniej od 2015 roku dla oznaczania nazwy swojej firmy. W pozwie można przeczytać, że usługi oferowane przez tę firmę są identyczne w stosunku do tych, które oferują spółki Good Film Productions – tj. dotyczące produkcji filmowej. Same oznaczenia używane przez powodów i pozwanego są identyczne na płaszczyźnie wizualnej, fonetycznej i znaczeniowej. W związku z tym firmy są notorycznie mylone i stan ten może się pogłębiać. 

Powodowie twierdzą, że do pomyłek dochodzi także wśród osób wyspecjalizowanych w branży filmowej. Często zdarzało się, że do powodów zgłaszały się osoby z branży w celu przedyskutowania szczegółów planowanych projektów. Okazywało się jednak, że projekty te były prowadzone przez firmę Budnicka, ale z uwagi na tożsamość nazw firm, partnerzy biznesowi sądzili, że chodzi o firmę powodów.

Pozew zarzuca firmie Budnicka również oszukańcze oznaczenie pochodzenia i czyn nieuczciwej konkurencji oraz zawiera żądanie odszkodowania. Scott Budnick jak dotąd nie skomentował sprawy.